Deklaracja większości CWI

1. W dniach 12-16 sierpnia większość Międzynarodowego Komitetu Wykonawczego – MKW (IEC), wybranego na ostatnim Światowym Kongresie Komitetu na rzecz Międzynarodówki Robotniczej (CWI) w 2016 r., spotkała się w celu omówienia rozłamu w CWI, zainicjowanego przez międzynarodową frakcję mniejszościową (IDWCTCWI) w okresie po listopadowym MKW w 2018 roku. Omówiono zadania większości, które wynikają z rozłamu i jak kontynuować, politycznie i organizacyjnie, budowanie sił marksizmu. Naszym celem jest zbudowanie masowej rewolucyjnej partii międzynarodowej, która jest absolutnie niezbędna dla klasy pracującej, aby skutecznie uwolnić społeczeństwo od systemu kapitalistycznego i zbudować nowe, socjalistyczne społeczeństwo.

2. W dniach 22 lipca do 25 lipca, niewielka mniejszość MKW odbyła międzynarodowe spotkanie w Londynie, na którym postanowiła „odtworzyć CWI”, zachowując nazwę, stronę internetową i zasoby organizacji międzynarodowej. Innymi słowy, mniejszość „wydaliła” większość! Jest to bezprecedensowy rozwój jakiejkolwiek formacji politycznej, która twierdzi, że przestrzega podstawowych procedur demokratycznych, nie wspominając o rewolucyjnej formacji socjalistycznej, która powinna zaakceptować demokratyczny centralizm jako jedną z podstawowych przesłanek.

3. Międzynarodowa frakcja, arogancko nazywająca się „W obronie klasowo-robotniczej i trockistowskiej CWI” (IDWCTCWI), przed rozłamem, miała poparcie kierownictw tylko w 9 sekcjach/grupach CWI (Anglia i Walia, Szkocja, Niemcy, Francja, Indie, Malezja, Sri Lanka, Republika Południowej Afryki i Chile). Jednak większość członków sekcji w Niemczech i Republice Południowej Afryki popiera większość MKW. Tak więc mniejszość międzynarodowa ma poparcie większości członków tylko w 7 sekcjach całego CWI. Większość MKW ma pełne lub większościowe poparcie sekcji lub grup CWI w następujących 25 krajach: USA, Irlandia, Belgia, Szwecja, Grecja, Brazylia, Austria, Izrael-Palestyna, Rosja, Australia, Cypr, Norwegia, Turcja, Polska, Czechy, Rumunia, Włochy, Kanada, Quebec, Chiny, Tajwan, Hong Kong, Holandia, Tunezja. Ponadto, większość MKW ma poparcie większości członków w Niemczech i Republice Południowej Afryki, ma znaczące poparcie w Wielkiej Brytanii, a także obecność w Meksyku, Hiszpanii, Portugalii, Sudanie i Finlandii. W niektórych sekcjach, np. w Nigerii, obraz ten nie został jeszcze zdefiniowany. Łączna liczba krajów, w których działa większość CWI, wynosi około 35. Jedynym krajem, w którym frakcja międzynarodowa posiada znaczne siły, jest Wielka Brytania.

4. Frakcja została powołana przez większość Sekretariatu Międzynarodowego (z dwoma zastępcami członków IS w opozycji) i jest to bezprecedensowe w kontekście demokratycznej organizacji centralistycznej. Frakcja została utworzona przez większość IS przeciwko większości MKW, która wybiera IS i przed którą IS jest odpowiedzialny. To samo w sobie jest oznaką ich zamiaru spowodowania rozłamu w Międzynarodówce od samego początku – od momentu, gdy napotkali silny sprzeciw w MKW.

5. Fakt, że wynikiem walki frakcyjnej była dewastacja poparcia dla działań IS w szeregach CWI jest wyraźnym dowodem na to, że nie mieli oni prawdziwego kontaktu lub zrozumienia organizacji, której mieli zapewnić przywództwo na co dzień. Idzie to w parze z ich niewystarczającym zrozumieniem rozwoju i procesów w sytuacji obiektywnej oraz realiów dzisiejszej walki klasowej i świadomości, które leżą u podstaw rozłamu w CWI.

6. Druga strona faktu, że większość zarówno MKW jak i CWI sprzeciwiająca się większości IS (która reprezentowała historyczne przywództwo organizacji) i posuwa się naprzód, wskazuje na wysoki poziom polityczny zdecydowanej większości kadry i członkostwa w organizacji międzynarodowej. 

Polityczne korzenie kryzysu

7. Kryzys rozpoczął się od wrogiego podejścia większości IS do różnic z kierownictwem sekcji irlandzkiej. Było to poważne naruszenie naszych zasad. Jednak przyczyny kryzysu są, jak zawsze, znacznie głębsze i polityczne. Zasadniczo, kryzys odzwierciedla sprzeczności w obiektywnej sytuacji i politycznych ograniczeniach większości IS (i kierownictwa sekcji Anglii i Walii) oraz niemożność dogłębnego zrozumienia tych procesów. Dwie kwestie polityczne, które zdominowały debatę, to ruchy na rzecz wyzwolenia kobiet i środowiska naturalnego. Nacisk kładziony przez sekcje wspierające większość na te i podobne rodzaje ruchów został wykorzystany przez frakcję mniejszości do oskarżenia większości o porzucenie klasy robotniczej, a tym samym trockizmu, kapitulując przed drobnomieszczańskimi naciskami i oportunizmem. Nic bardziej nie odbiega od prawdy. W rzeczywistości dawni przywódcy CWI mieli niskie teoretyczne zrozumienie opresji kobiet – i to samo dotyczy kwestii środowiska naturalnego.

8. Jedną z głównych cech obecnego okresu jest to, że klasa pracująca i borykające się z trudnościami masy stoją w obliczu napaści klasy kapitalistycznej w skali globalnej, ale nie były w stanie zahamować ataków i przejść do kontrofensywy. Pomimo masowego i zdecydowanego oporu klasy pracującej w wielu krajach (np. w Europie Południowej, a szczególnie w Grecji w pierwszej połowie 2010 roku); masowe ruchy społeczne (np. ruch Occupy na świecie, ruch parasolów w Hong Kongu, ruchy kobiece, mobilizacje młodzieżowe przeciwko zmianom klimatu itp;) rewolucje (np w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodze w 2011 roku i ponownie w pierwszej połowie 2019 roku w Sudanie i Algierii, a także niedawna eksplozja społeczna w Hong Kongu); i częściowy rozwój klasowej, antykapitalistycznej i w pewnym stopniu socjalistycznej świadomości w częściach świata (np. w USA, gdzie większość młodzieży wspiera socjalizm przeciwko kapitalizmowi we wszystkich sondażach w ciągu ostatnich kilku lat) istnieje poczucie odwrotu i porażki w dużych sekcjach ludności w krajach na całym świecie.

9. Odzwierciedla się to na poziomie politycznym poprzez spadek atrakcyjności wielu partii lewicy (starej i nowej) oraz zwiększenie poparcia dla skrajnej prawicy i prawicowego populizmu, co można było zaobserwować w maju tego roku w eurowyborach, a także zwycięstwa Trumpa, Bolsonaro, Orbana, Modiego itp. w ciągu ostatnich kilku lat.

10. Kapitulacja SYRIZY w Grecji odzwierciedla granice miękkiego reformizmu nowych lewicowych formacji (NLF) w obecnej epoce. Z kolei, ta kapitulacja wpłynęła na inne NLF i na duże sekcje mas pracujących. Większość NLF, które powstały w poprzednim okresie, albo skapitulowała, albo znajduje się w kryzysie i wycofuje się. Niektóre z nich całkowicie zniknęły lub odgrywają niewielką rolę – np. włoska Rifondazione, SSP w Szkocji, NPA we Francji itd. Podobne sprzeczności dotyczą nowych lewicowych „zjawisk”, takich jak Corbyn w Wielkiej Brytanii. Rozwój sytuacji w USA, wokół Sandersa i DSA znajduje się na innej trajektorii, w obecnej koniunkturze, zasadniczo dlatego, że nie zostały jeszcze przetestowane. Ogólny obraz jest taki, że dla milionów ludzi z klasy robotniczej i młodzieży na całym świecie nie ma alternatywy politycznej, do której można by się zwrócić.

11. Kryzys systemu kapitalistycznego również drastycznie ogranicza pole manewru dostępne dla przywódców związków zawodowych, którzy odmawiają zakwestionowania kapitalizmu. Dlatego też, ogólnie rzecz biorąc, sabotują i zdradzają klasę robotniczą i jej zmagania. Ten czynnik, który oczywiście nie jest nowy (jak opisuje Trocki w wielu artykułach, a w szczególności jego „Związki Zawodowe w epoce rozpadu imperializmu” z 1940 roku), popycha duże sekcje klasy robotniczej do podejmowania inicjatyw „od dołu”, czyli poza kontrolą i wbrew woli tradycyjnych przywódców. Mimo to, istnieją oczywiście istotne różnice pomiędzy poszczególnymi krajami, w roli przywódców ZZ, w sposobie organizacji i struktury ZZ oraz świadomości klasy robotniczej wobec nich, co należy wziąć pod uwagę. Jest rzeczą oczywistą, że zrozumienie roli przywódców ZZ w żaden sposób nie oznacza ani nie sugeruje, że powinniśmy ignorować lub porzucać pracę w ZZ. Oznacza to jednak, że sposób, w jaki podchodzimy do pracy, a także slogany i żądania, których używamy, muszą uwzględniać ten czynnik, co zostało wykazane w materiałach opracowanych przez większość MKW i sekcje wspierające ją w poprzednim okresie.

12. Rozwój, forma i charakter ruchów przeciw uciskowi kobiet i zmianom klimatycznym, zwłaszcza wśród młodzieży, które w ostatnich latach stały się centralnym punktem debaty z mniejszością, odzwierciedlają wyżej wymienione procesy. Odzwierciedlają one proces radykalizacji na masową skalę, zwłaszcza nowego pokolenia, który w dużej mierze odbywa się poza organizacjami tradycyjnymi i masowymi. 

13. Ruchy te stanowią niezwykle ważny i żyzny grunt dla sił rewolucyjnego socjalizmu, które mogą interweniować i budować. Interwencja ta idzie w parze z nauką „słuchania” potrzeb i rozumienia poziomu świadomości tych ludzi, którzy są w ruchu. Program przejściowy, który jest niezbędny do zbudowania pomostu pomiędzy naszym programem socjalistycznym a większą publicznością w klasie robotniczej, jest zawsze, jak wyraźnie podkreślił Trocki, dialogiem z masami. 

14. Orientacja sekcji irlandzkiej i innych na ruchy kobiece i ekologiczne została wykorzystana przez mniejszość do oskarżenia większości o porzucenie związków zawodowych, a za ich pośrednictwem całej klasy robotniczej, aby zwrócić się ku warstwom drobnomieszczańskim! Ten zarzut był całkowicie bezpodstawny. Doprowadziło to również do najniższego w historii poziomu debaty politycznej. Mniejszość weszła na „irracjonalny” kurs, czepiając się poszczególnych słów i wyrwanych z kontekstu wyrażeń, aby stworzyć sztuczne różnice i rozdmuchać je nieproporcjonalnie. Uciekała się ona do osobistych ataków na poszczególnych towarzyszy, zatruwając atmosferę polityczną. W wyniku tego wszystkiego i pomimo początkowego wysokiego szacunku, jakim cieszyła się większość IS, udało się im przekonać jedynie niewielką mniejszość sekcji międzynarodowych.

15. Nie lekceważąc znaczenia istniejących różnic, pozostaje faktem, że rozłam w CWI nie był ani konieczny, ani nieunikniony. To, co doprowadziło do podziału, to odmowa poważnego uwzględnienia przez IS krytyki ze strony większości MKW i wprowadzenia niezbędnych poprawek; ich przekonanie, że tylko oni mogli prawidłowo zrozumieć i przeanalizować okres i zadania; i że tylko oni reprezentowali współczesny marksizm. Obiektywnym czynnikiem, który przyczynił się do tego pomysłu było to, że czołowi towarzysze IS odegrali historyczną rolę we wspieraniu rozwoju CWI z małej siły w latach 60-tych i 70-tych do największej międzynarodówki trockistowskiej w 2010-tych. Nie zrozumieli jednak, że w wielu krajach rozwinęły się silne sekcje i silne przywództwo polityczne, które mogły i wniosły znaczący nowy wkład w rozwój Międzynarodówki, zarówno na poziomie teoretyczno-politycznym, jak i taktyczno-organizacyjnym. Ich nieelastyczność najbardziej wyraziła się w ich stosunku do ruchów kobiecych w ciągu ostatnich kilku lat, a najbardziej rażąco w ich opozycji do pracy sekcji irlandzkiej poprzez „Rosę”. 

16. Problemy wynikające ze słabości i ograniczeń IS istniały w poprzednim okresie. Jednakże wydawało się, że te niedociągnięcia można było przezwyciężyć poprzez zbiorowy wysiłek międzynarodowego przywództwa, tj. przy udziale liderów z sekcji krajowych w MKW, który rozwinął się w organ o „niezależnym” myśleniu i krytycznym postrzeganiu. Widząc, że CWI był w stanie rozwijać się i rozwijać, pomimo względnych ograniczeń IS, żaden z członków MKW nie podniósł kwestii zmian w członkostwie w IS. Nikt nie spodziewał się, że większość IS nie zatrzyma się przed niczym – nawet przed zniszczeniem pracy dziesięcioleci – zamiast zaakceptować, że popełnili poważny błąd, gdy znaleźli się w mniejszości w MKW.

17. 17. Frakcja IDWCTCWI podniosła każdą rzeczywistą lub wyimaginowaną różnicę do różnicy o charakterze „kluczowym” i „fundamentalnym”, oskarżając większość o porzucenie rewolucyjnego socjalizmu i trockizmu. Ich głównym zarzutem wobec większości było to, że poddała się ona oportunizmowi i drobnomieszczańskim ideom i naciskom. Pozostaje to „tajemnicą”, której nigdy nie próbowano wyjaśnić, oczywiście, w jaki sposób oportunizm nagle przejął zdecydowaną większość CWI a członkowie IS, odpowiedzialni za śledzenie pracy tych samych sekcji, niczego nie zauważyli we wszystkich ostatnich latach!

18. Niewątpliwą prawdą jest to, że większość IS i jej zwolennicy w przywództwie frakcji mniejszości weszli na drogę biurokratycznej degeneracji. Nie tylko prowokacyjnie zignorowali statuty CWI i MKW, wybrane przez Światowy Kongres, ale także zdeptali każdy sens demokracji partyjnej. Odmówili złożenia oświadczenia w sprawie finansów lub zezwolenia na kontrolę finansową, której oficjalnie domagało się wiele sekcji i która jest wymagana przez statuty CWI. Nie mieli oni uczciwości, aby zaakceptować że są w mniejszości i opuścić CWI po podjęciu decyzji o podziale. Zamiast tego zdecydowali się porwać nazwę, stronę internetową, fundusze i rezerwy Międzynarodówki (inwestując w nowe lokale o wartości ponad 1 mln funtów w Anglii). Skończyło się na „wydaleniu” większości, śmiesznie uzasadniając to swoją pretensją, że są jedynymi prawdziwymi przedstawicielami marksizmu w naszych czasach! Taka postawa, te metody i praktyki stosowane przez mniejszość nieuchronnie poprowadzą je w przyszłości do zderzenia ze ścianą.

Zadania większości CWI

19. Globalny system kapitalistyczny znajduje się w uścisku jednego z najgłębszych kryzysów gospodarczych w swojej historii. Kryzys wywołany kryzysem mieszkaniowym w USA w 2007 r., który przerodził się w międzynarodowy kryzys bankowy i kryzys długu publicznego, był najgorszy od czasu katastrofy na Wall Street w 1929 r. W związku z tym, że w 2007 r. w Stanach Zjednoczonych doszło do kryzysu w sektorze bankowym i kryzys długu publicznego, nie udało się go powstrzymać. Pomimo intensywnej interwencji w postaci masowego zastrzyku gotówki ze strony klas panujących na całym świecie w celu opanowania kryzysu, żaden z podstawowych problemów gospodarki kapitalistycznej nie został rozwiązany. Sprzeczności pozostają i są niezwykle intensywne. Gospodarka światowa znajduje się na skraju kolejnego bardzo poważnego spowolnienia po ostatnim z lat 2008-2009. Jednocześnie narzędzia, jakimi dysponuje klasa panująca w walce ze skutkami nowego spowolnienia gospodarczego, są znacznie bardziej ograniczone niż w latach 2007-8, z długiem publicznym na historycznie wysokich poziomach, wysokimi deficytami budżetowymi w wielu „rozwiniętych” krajach, silnymi gospodarkami, takimi jak włoska na skraju urwiska, oraz stopami procentowymi na bardzo niskich poziomach, często około zera, a w niektórych przypadkach nawet ujemnych (np. Europa i Japonia). Ślepa uliczka, w której znajduje się system kapitalistyczny na całym świecie, przejawia się również wzrostem nacjonalistycznych rządów protekcjonistycznych i ostrymi konfliktami między-imperialistycznymi, zwłaszcza wojną handlową między USA i Chinami. 

20. Marksizm jest jedynym narzędziem analitycznym, które może wytłumaczyć kryzys i sprzeczności systemu; który może stanowić drogę naprzód i pomóc przygotować się na przyszłość. Klasa robotnicza jest jedyną siłą, która może zmienić społeczeństwo, nie poprzez drogę „parlamentarnego kretynizmu”, aby użyć wyrażenia Marksa, ale poprzez rewolucję społeczną, aby przejąć władzę i zbudować społeczeństwo socjalistyczne na bazie kontynentalnej i globalnej. Zwycięstwo rewolucji społecznej, pod przywództwem klasy robotniczej, może odnieść sukces tylko wtedy, gdy poprowadzi ją partia masowej rewolucji, na wzór i metodę bolszewików, którzy przewodzili rewolucji rosyjskiej w październiku 1917 roku.

21. Pomimo ograniczeń i słabości CWI w ostatnich latach i dekadach, metody stosowane przez CWI do budowania sił marksizmu są zasadniczo poprawne i zostało to udowodnione w czasie. Począwszy od małej siły w latach 60-tych XX wieku, była w stanie rozwinąć się, w okresie około pół wieku, w największą rewolucyjną międzynarodówkę. Rozłam zapoczątkowany przez mniejszość jest poważnym niepowodzeniem. Jednak fakt, że zdecydowana większość CWI zepchnęła na bok historyczne przywództwo, gdy tylko dowiodło ono, że straciło zdolność do zapewnienia zdolnego przywództwa, dowodzi, że walka o budowanie sił rewolucji może być kontynuowana z powodzeniem.

22. Siły większości konsekwentnie walczyły przeciwko rozłamowi w CWI, ale ten rozłam jest dziś faktem, po decyzjach lipcowej konferencji IDWCTCWI. Większość ma zatem obowiązek ukonstytuować się jako odrębna siła międzynarodowa i udać się na Światowy Kongres, o którym zadecydowano jednogłośnie w listopadzie 2018 r. MKW (co zostało zignorowane przez mniejszość). Tymczasowo zorganizujemy odnowioną organizację międzynarodową pod nazwą „CWI – Większość”. Kwestia nazwy będzie szeroko omawiana w okresie poprzedzającym kongres, a ostateczne decyzje zostaną podjęte na samym kongresie.

23. Najlepsze tradycje CWI zostaną ocalone, nie znikną wraz z zaślepioną mniejszością. Tradycje te zostaną zachowane przez większość, która nadal będzie się opierać na marksistowskiej analizie naszej epoki oraz na ideach i metodach Lenina i Trockiego. Większość utrzyma i pogłębi swój organiczny związek z klasą robotniczą, nie jako zorientowaną na nią siłę zewnętrzną, ale jako jej integralną część. Będzie walczyć o budowę ruchu związkowego i przekształcenie ZZ w demokratyczne i walczące organizacje oraz będzie pomagać w próbach budowania nowych masowych formacji lewicowych, uzbrojonych w program socjalistyczny. Jednocześnie ukierunkuje się na nowe ruchy i zjawiska, będzie uważnie śledzić rozwój świadomości masowej i dążyć do powiązania ich z klasą pracującą i walką o rewolucję socjalistyczną. 

24. Dla większości teoria i perspektywy są kluczowe i będą rozwijane dogłębnie oraz wykorzystywane jako przewodnik po działaniach, tj. jako przewodnik między innymi do orientacji na nowe ruchy, prądy i zjawiska w celu zbudowania sił rewolucji. 

25. Program przejściowy i jego metody pozostaną nieodzownymi narzędziami w tej walce.

26. Demokratyczny centralizm jest podstawową zasadą budowania naszych sił zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym. Otwarta, wolna, demokratyczna dyskusja, z wolnością kwestionowania poprawności programu, taktyki i działań partii oraz przywództwa, jest całkowicie niezbędną drugą stroną centralizmu – potrzebą działania w jedności, aby osiągnąć nasz cel. Większość jest przekonana, że nie ma „mesjaszy” i że właściwe idee i metody są zawsze wynikiem zbiorowego wysiłku. Międzynarodowe centrum może być skuteczne jako międzynarodowe przywództwo tylko poprzez zbiorowy i koleżeński wysiłek pomiędzy wybranymi organami organizacji międzynarodowej (IS i MKW) oraz pomiędzy nimi a kierownictwem sekcji krajowych. Przywództwo powinno być zawsze odpowiedzialne, a krytyka powinna być łatwa i wolna na wszystkich poziomach. Większość będzie omawiać, w najbliższym czasie, inicjatywy mające na celu stworzenie atmosfery większej otwartości i wolności krytyki w organizacji międzynarodowej. Omówione zostaną również praktyczne środki umożliwiające większą kontrolę i kontrolę nad wybranym kierownictwem oraz środki zwiększające odpowiedzialność wybranych organów kierowniczych.

27. Ale, oczywiście, nawet najlepsze struktury demokratyczne, tradycje i statuty nie są w stanie zapobiec kryzysowi organizacji w określonych okolicznościach. Wewnętrzne różnice i debaty są nieuniknione w okresie, który przeżywamy – właściwie w każdym okresie. Organizacja międzynarodowa, która ma w pełni demokratyczne i otwarte podejście do tych debat, nie przestając być organizacją działającą w walce klasowej, jest najlepiej przygotowana do poczynienia postępów i wypełniania swojej roli w następnym okresie. Ale kryzys CWI potwierdza po raz kolejny, że gdy tylko część kierownictwa straci zdolność do dalszego rozwoju, zapewnienia zdolnego przywództwa, słuchania krytyki i akceptowania różnych idei z otwartym umysłem, to może się zdegenerować w bardzo szybkim tempie. Członkowie Międzynarodówki muszą być świadomi, że żadne przywództwo nie jest odporne na te zagrożenia. Żadne ustawy czy uzgodnione procedury nie są w stanie same w sobie ochronić organizacji przed tymi zagrożeniami, niezależnie od tego, jak są one konieczne. Istnienie wysokiego poziomu politycznego w członkostwie w organizacji jest jedyną możliwą realną obroną, absolutnie niezbędnym narzędziem, nie po to, by całkowicie uniknąć kryzysu, ale by zminimalizować jego reperkusje.

28. W pewnym sensie jednym z najważniejszych rezultatów walki frakcyjnej było to, że zdecydowana większość CWI stanęła przeciwko historycznemu przywództwu, sprzeciwiła się jego błędnym ideom i metodom i zmusiła go do zajęcia pozycji niewielkiej mniejszości. Odzwierciedla to wysoki poziom polityczny i silne tradycje demokratyczne nabyte przez członkostwo i kadrę CWI. Siły większości udowodniły również w minionym okresie swoją zdolność do innowacji, elastyczności, podejmowania śmiałych inicjatyw, poświęceń, zdobywania nowych terenów i budowania. Większość CWI będzie budować w masach klasy robotniczej, ale również przywróci tradycje CWI w zakresie budowania wśród młodzieży. W oparciu o te mocne strony, większość CWI jest tutaj, aby pozostać, z ufnością i optymizmem patrzeć w przyszłość i podjąć zdecydowane kroki w kierunku rewolucyjnej alternatywy w skali globalnej.