8 marca: Covid i depresja gospodarcza zagrażają zdobyczom kobiet

Podczas gdy rok 2019 był rokiem masowego buntu, w którym kobiety, a zwłaszcza młode kobiety – i ich żądania – stanowiły integralną część i nieraz znajdowały się na pierwszej linii frontu, stwarzając nadzieję dla kobiet na całym świecie, pandemia i wywołany nią rozwijający się kryzys gospodarczy w 2020 roku stwarza realne zagrożenie dla osiągnięć kobiet z poprzednich dziesięcioleci.

Odnosząc się do wzrostu liczby obowiązków domowych i opieki nad rodziną, zastępczyni dyrektora wykonawczego ONZ ds. Kobiet Anita Bhatia stwierdza: „Pandemia koronawirusa może zaburzyć 25 lat rosnącej równości płci”. Stwarza „realne ryzyko powrotu do stereotypów płci z lat 50-tych”. (BBC, 26 listopada) Więcej nieodpłatnej pracy, mniej płatna praca – atak na niezależność finansową kobiet Przed wybuchem pandemii kobiety wykonywały średnio trzy razy więcej nieodpłatnej pracy niż mężczyźni. Ta nierówność wzrosła w ostatnim roku. „Bardziej niepokojący jest fakt, że wiele kobiet w rzeczywistości nie wraca do pracy. W samym tylko miesiącu wrześniu w USA około 865 000 kobiet wypadło z rynku pracy w porównaniu z 200 000 mężczyzn, a większość z tych przypadków można wytłumaczyć faktem, że jest to ciężar opieki i że nie ma nikogo innego w pobliżu”, A Bhatia wyjaśnia dalej.

Międzynarodowa Organizacja Pracy sugeruje, że równowartość 140 milionów pełnoetatowych miejsc pracy może zostać utracona z powodu Covid 19, przy czym zatrudnienie kobiet jest o 19% bardziej zagrożone niż mężczyzn. Szkody są ogromne w sektorze nieformalnym, w którym to 58% kobiet pracuje na całym świecie. Według ONZ Women nieformalni pracownicy stracili średnio 60% swoich dochodów. Szokująco 72% pracowników domowych, 80% kobiet, straciło pracę, podczas gdy w tych zawodach brakuje podstawowych praw pracowniczych, takich jak płatny urlop, okres wypowiedzenia lub odprawa.

„Jednak nawet w sektorze formalnym wirus wydaje się pogłębiać nierówności, jak wynika z raportu (ONZ Women) , ponieważ kobiety w Bangladeszu sześć razy częściej tracą płatne godziny pracy niż mężczyźni”. (The Telegraph, 26 listopada). Według sondażu przeprowadzonego we wrześniu 2020 r. Prawie 7 milionów Amerykanek i Amerykanów nie jest zatrudnionych z powodu obowiązku opieki nad dziećmi. „Ponieważ kobiety zarabiają średnio mniej niż mężczyźni, często to matka musi zrezygnować z pracy. Według analityka z Center for American Progress, “Kobiety tracą cenne umiejętności w okresie, gdy nie pracują, co może utrudnić znalezienie pracy w przyszłości i zaszkodzić finansom rodziny”.(Bloomberg, 30 września) Dane z Indii pokazują, że niepokojąco niski udział kobiet w rynku pracy przed pandemią – zaledwie 20% – jeszcze się pogorszył. Według Centrum Monitorowania Gospodarki Indii w kwietniu i maju co najmniej 4 na 10 kobiet straciło pracę, 39% w porównaniu z 29% mężczyzn.

Według oficjalnych danych w Brazylii ponad połowa kobiet powyżej 14 roku życia zostanie wykluczona z rynku pracy. Wskaźnik aktywności zawodowej wyniósł 45,8%. Według danych Głównego Rejestru Pracujących i Bezrobotnych, podczas gdy w 2020 roku 230,2 tys. utworzonych wolnych miejsc pracy zajmowali mężczyźni, kobiety straciły 87,6 tys. Od kwietnia do grudnia wyeliminowano 94 900 miejsc pracy dla kobiet. Obecny kryzys gospodarczy niszczy ludzi pracy na całym świecie, a jego nieproporcjonalny wpływ na kobiety może przynieść długotrwałe komplikacje. UN Women ostrzega, że ​​wzrost ubóstwa najmocniej dotknie kobiety, zwłaszcza kobiety w wieku od 25 do 34 lat”.Oczekuje się, że w 2021 r. na każdych 100 mężczyzn w wieku od 25 do 34 lat żyjących w skrajnym ubóstwie przypadnie 118 kobiet w wieku od 25 do 34 lat na całym świecie, a do 2030 r. wskaźnik ten może wzrosnąć do 121 biednych kobiet na 100 biednych mężczyzn”.

Nagły wzrost masowego bezrobocia strukturalnego będzie miał bardziej twarz kobiety niż kiedykolwiek wcześniej. To doprowadzi wiele kobiet do ubóstwa i uzależnienia. Jednak jak widzieliśmy w latach trzydziestych XX wieku, może to także dorowadzić do zdecydowanej walki o żądania pomocy społecznej i systemów zabezpieczenia społecznego – z dużą szansą na wygranie ustępstw – a w dłuższej perspektywie do walki o krótszy tydzień pracy bez utraty wynagrodzenia.

Kryzys gospodarczy pogorszy pandemię przemocy związanej z płcią

Pierwszy lockdown w Chinach pokazał ogromny wzrost przemocy domowej. Stało się to cechą międzynarodową wraz z rozprzestrzenianiem się pandemii. W 2019 r., Według ONZ Women, 243 miliony kobiet w wieku 15–49 lat (18%) zgłosiło, że doświadczyło przemocy seksualnej i / lub fizycznej ze strony partnera w ciągu ostatniego roku, co oznacza wzrost do 30% w ciągu całego życia. Liczba ta znacznie wzrosła w 2020 r., w regionach takich jak Azja Południowo-Wschodnia szacuje się, że wzrosła do 40% według Światowej Organizacji Zdrowia.

Blog Banku Światowego opublikowany 1 października 2020 r. wskazuje, że liczba zabójstw z powodu przemocy domowej w Wielkiej Brytanii wzrosła ponad dwukrotnie w ciągu pierwszych 2 miesięcy lockdownu. Badania przeprowadzone w USA wykazały wzrost przemocy domowej, a także nasilenie zgłaszanych obrażeń. W Kamerunie i Nigerii pracownice są bardziej narażone na molestowanie seksualne i wykorzystywanie, ponieważ utrata możliwości ekonomicznych jeszcze bardziej popchnęła kobiety w sektorze nieformalnym, gdzie ich bezbronność jest większa. W Indiach grupy kobiet ujawniły, że istnieje presja wywierana na dziewczętach, aby przemyśleć małżeństwa dzieci, ponieważ dostęp do edukacji i środków do życia jest niepewny.

Badanie opublikowane w październiku przez fundusz powierniczy ONZ na rzecz walki z przemocą wobec kobiet wykazało, że podczas pandemii nasiliły się wszystkie rodzaje przemocy wobec kobiet i dziewcząt. Dotyczy to przede wszystkim przemocy domowej, kiedy tak wiele kobiet jest zamykanych w swoich domach z agresywnymi partnerami. Wzrost ten jest napędzany zmartwieniami o zdrowie i pieniądze, co powoduje napięcia uwydatnione przez kiepskie warunki życia, podczas gdy usługi socjalne, opieka i wsparcie dla ofiar były już w dużej mierze niewystarczające przed lockdownami.

Organizacja UN Women wskazuje również na wzrost przemocy w Internecie wszędzie tam, gdzie kobiety mają dostęp do technologii. Przed pandemią 1 na 10 kobiet w UE zgłosiła, że ​​padła ofiarą nękania w sieci od 15 roku życia. Korzystanie z platform internetowych znacznie wzrosło w zeszłym roku, a miliony kobiet często korzystały z wideokonferencji do pracy lub nauki. Kilku ekspertów mówi o wzroście liczby prześladowań w Internecie, zastraszania, molestowania seksualnego i trollingu seksualnego.

Jest tylko jeden sposób, aby zapobiec wycofaniu się pozycji kobiet: zorganizuj się i walcz!

Jednocześnie jednak ruch kobiecy wykazał się niezwykłą odpornością, a hamulec wywołany rozwojem pandemii był bardzo krótkotrwały. Pod koniec stycznia aktywistki w Argentynie odniosły zwycięstwo w wieloletniej i masowej walce o legalną aborcję do 14 tygodnia.

Pomimo wysokiego ryzyka zakażenia i ograniczeń związanych z blokadą, Polki zareagowały masowo na nowy krok w kierunku całkowitego zakazu aborcji, otrzymując większe poparcie ze strony szerszych warstw społecznych niż kiedykolwiek wcześniej. Ta walka będzie kontynuowana, a przyszłe protesty przeciwko prawicowemu polskiemu rządowi mogą być pewne bojowej siły kobiet.

W każdym wielkim buncie ostatnich dwóch lat kobiety, a zwłaszcza młode kobiety, odgrywały ogromną rolę, często na czele walki. To jasno widać w powstaniach w Tajlandii i na Białorusi. Ich specyficzne żądania połączyły się organicznie z ekonomicznymi i społecznymi żądaniami ruchów przeciwko masowej nierówności, która była obecna wszędzie już przed pandemią i została przez nią tylko zaostrzona. Połączyły się z politycznymi żądaniami pozbycia się rządów, które są odpowiedzialne zarówno za wzrost nierówności, jak i za katastrofalne rozwiązanie pandemii, w której interesy klasy kapitalistów przeważają nad interesami mas.

Dla wielu pracownic wysoce sfeminizowanych podstawowych usług, takich jak zdrowie i edukacja, od samego początku było jasne, że to dziesięciolecia cięć i niedofinansowania ich sektorów, w tym komercjalizacja i prywatyzacja, miały ogromny wpływ na zdolność radzenia sobie z tym zdrowotnym kryzysem, pod względem liczby zgonów, ale także pod względem niemożliwych warunków pracy i ogromnych wyrzeczeń nakładanych na pracowników. Jeszcze przed pandemią sektory te były zaangażowane w walkę na całym świecie przeciwko wpływowi polityki neoliberalnej na ich warunki pracy oraz na jakość i dostępność usług. Ich poparcie społeczne ogromnie wzrosło. W tych sektorach podstawowych usług walka będzie trwać, aby upewnić się, że nie ma powrotu do „normalności” z przeszłości: niedostatecznego wynagrodzenia, niedowartościowania i przepracowania.

Katastrofalne traktowanie pandemii jest teraz powtarzane poprzez system szczepień. W skali międzynarodowej powolne tempo szczepień i nierówna dystrybucja stanowią bardzo realne ryzyko, że COVID-19 zdominuje nasze życie jeszcze przez długi czas, ponieważ nowe warianty wciąż się rozwijają. Zniesienie patentu i rozpowszechnienie technologii, aby zapewnić, że szczepionka może być produkowana wszędzie, byłoby logicznym i koniecznym krokiem, ale koliduje to z interesami Wielkiej Farmacji. Dystrybucja szczepionki na całym świecie z dostatecznie dużą szybkością wymaga ponadto stworzenia służby zdrowia zdolnej do powszechnej opieki wysokiej jakości, dysponującej wystarczającą infrastrukturą, personelem i środkami do ich dyspozycji. Dzisiejsze problemy szczepień wskazują na tę samą potrzebę, co całe podejście do tego kryzysu zdrowotnego:

Pilnie potrzebne są ogromne inwestycje w publiczną opiekę zdrowotną wysokiej jakości, dostępną dla wszystkich. Pracownicy służby zdrowia na całym świecie walczyli o więcej środków, aby dostały się do ich sektora, a w wielu miejscach byli w stanie uzyskać dodatkowe inwestycje i podwyżki płac, o których można było marzyć tylko w okresie przed pandemią. Pod presją walki w miejscu pracy w tym sektorze i masowego poparcia dla pracowników służby zdrowia w społeczeństwie, w Belgii rządy federalne i regionalne wypuściły około 3 miliardów euro, z czego większość ma opłacić podwyżki i premie; We Francji pracownicy służby zdrowia otrzymali latem 7,5 miliarda euro w ramach umowy płacowej. Ogromne kwoty, ale nadal niewystarczające, aby poradzić sobie z niedoborami infrastruktury i niskim poziomem zatrudnienia.

Trwała walka z seksizmem we wszystkich jego formach. W zeszłym roku ruch Me Too rozprzestrzenił się na nowe regiony, takie jak Bałkany i Chiny, gdzie jesienią ubiegłego roku dwa przypadki przemocy domowej doprowadziły do ​​powszechnego oburzenia w mediach społecznościowych i cenzurowania tychże. W przypadku Fang, która została pobita na śmierć przez męża i rodziców z powodu bezpłodności, fala publicznego gniewu z powodu łagodnego wyroku dla zabójców skłoniła władze sądowe do obiecania ponownego procesu. W innych krajach jesteśmy świadkami drugiej fali. We Francji był „je dis non chef!”, gdzie tysiące pracowników hotelarstwa potępiało molestowanie seksualne w miejscu pracy, ale także specyficzny ruch Me Too, który domagał się zajęcia się problemem kazirodztwa.

Walki robotników o zdrowie i bezpieczeństwo w pracy nie dało się powstrzymać, nawet przy założeniu hamulca przywództwa związków zawodowych. Ale podczas gdy w większości miejsc walka przystosowała się do covidowej rzeczywistości, podczas bezpośredniego ataku wybuchały masowe protesty pomimo ryzyka infekcji lub ograniczeń spowodowanych lockdownem. Nie ma możliwości, by zatrzmać kobiety, które były zaangażowane w ruch kobiecy w ciągu ostatnich 10 lat, ani te zaangażowane w walkę  o dowartościowanie swojej pracy w celu uzyskania przyzwoitego kontraktu i zarobków w wysoce sfeminizowanych sektorach, takich jak opieka zdrowotna i edukacja. Nowe zagorżenia sptkają się z naszym oporem!

Feminizm socjalistyczny potrzebny bardziej niż kiedykolwiek!

W ubiegłym roku sekcje ISA i Rosa odegrały ważną rolę w krajach takich jak Irlandia, Rosja, Brazylia, Austria i Belgia, transferując gniew kobiet do aktywnej walki na ulicach, w szkołach i w miejscach pracy. Walczymy o budowanie solidarności i zaangażowania organizacji klasy robotniczej w walkę z wszelkimi formami dyskryminacji, rozumiejąc, że kapitalizm leży u podstaw każdej z nich. Walcząc z każdym atakiem o jakąkolwiek reformę lub ustępstwo, jakie możemy uzyskać w obecnej sytuacji, wskazujemy również na potrzebę fundamentalnej zmiany społeczeństwa, pozbycia się żądnych zysku elit, które rządzą społeczeństwem w swoich własnych interesach, kosztem setki tysięcy istnień ludzkich.

Ubiegłoroczne protesty 8 marca przyniosły nam wspaniały i ogromny strajk w Meksyku oraz masowe demonstracje w wielu krajach. W tym roku wiele mobilizacji będzie ograniczonych przez sytuację pandemii i lockdowny, ale wzywamy wszystkich, którzy chcą walczyć o świat, w którym kobiety nie są już obywatelami drugiej kategorii i mogą zająć należne im miejsce w społeczeństwie, aby zapisać ten dzień działaniami związanymi z żądaniami, które narzuca nam straszliwy kryzys, w który wprowadził nas kapitalizm.

Obejmują one strategię szczepień, aby zapewnić światełko na końcu tunelu: szybkie i powszechne szczepienia poprzez przejęcie opieki zdrowotnej i firm farmaceutycznych w ręce publiczne, wprowadzenie kontroli pracowniczej, aby zapewnić, że działają i reagują na potrzeby większości populacji. Ogromne inwestycje są konieczne, aby przywrócić wysokiej jakości publiczną służbę zdrowia, która jest dostępna dla wszystkich i nie wykorzystuje jej personelu jako męczenników, ale zapewnia godne warunki pracy i płace.

To samo dotyczy podstawowych usług, takich jak edukacja i opieka nad dziećmi. Szkoły musiały zostać zamknięte nie tylko z powodu rozwoju wirusa, ale także z powodu dziesięcioleci niedoinwestowania i cięć, które oznaczały, że nie było infrastruktury i personelu, który umożliwiłby bezpieczny powrót do szkół. Potrzebne są ogromne inwestycje, aby stworzyć bezpieczne szkoły, a także stworzyć bezpieczne sposoby dotarcia do szkoły poprzez inwestycje w transport publiczny.

Walka z przemocą ze względu na płeć staje się w ostatnim dziesięcioleciu rosnącą tendencją na całym świecie. Rządy zapewniły tymczasowe schronienie ofiarom przemocy domowej – kobietom, dzieciom, młodzieży LGBT+ – ale potrzeba o wiele więcej. Przemoc ze względu na płeć nie powstała w wyniku pandemii i nie zostanie rozwiązana za pomocą środków tymczasowych. Przyzwoite usługi publiczne, takie jak schroniska, pomoc socjalna i psychologiczna dla ofiar, szkolenie personelu we wszystkich służbach zajmujących się tym problemem, w tym policji i personelu wymiaru sprawiedliwości, przyzwoita edukacja seksualna włączająca osoby LGBT+ w szkołach z naciskiem na świadomą zgodę, opracowywanie terapii dla sprawców, by przeciwdziałać recydywie, są to pilne żądania, o które musimy walczyć, aby zareagować na problem, jaki mamy dzisiaj.

Jednak zapobieganie przemocy ze względu na płeć wymaga zdecydowanej walki o niezależność finansową kobiet: godnej pracy z bezpiecznymi umowami i godziwymi zarobkami dla wszystkich, w tym walki o minimalną płacę, z której można żyć; skrócenie czasu pracy bez utraty wynagrodzenia w celu walki z bezrobociem; usługi publiczne zapewniające kobietom pełne uczestnictwo w życiu społecznym poprzez kolektywizację dużej części tego, co jest postrzegane jako obowiązki domowe; systemy zabezpieczenia społecznego, które zapewniają osobom niezdolnym do pracy świadczenia, które nie skazują ich na ubóstwo; mieszkania po przystępnych cenach, które powstają tylko dzięki ogromnym inwestycjom w mieszkalnictwo socjalne.

Lockdowny zredukowały życie społeczne prawie do zera, tworząc ogromne problemy ze zdrowiem psychicznym, ponieważ ludzie nie powinni być cały czas sami. Całe sektory, takie jak hotelarstwo, kultura i sektor imprez, przechodzą obecnie falę bankructw, która przyspieszy po ustaniu wsparcia ze strony państwa. Sektory te mają duże znaczenie w życiu rekreacyjnym i społecznym ludzi, ale zostały prawie całkowicie sprywatyzowane w dziesięcioleciach neoliberalnej dominacji, pozostawiając młodych ludzi i zwykłych pracowników w miastach jedynie z własnymi czterema ścianami. Należy walczyć o wsparcie małych przedsiębiorstw w tych sektorach w oparciu o udowodnioną potrzebę, podobnie jak o tworzenie publicznych obiektów rekreacyjnych w celu świadczenia tych usług ludności, ale także o tworzenie miejsc pracy dla społeczności, które są zagrożone masowym bezrobociem.

Aby mieć środki na opłacenie takiego programu, walczymy o nacjonalizację sektora finansowego i kluczowych sektorów gospodarki, tak aby środki wytwarzane przez międzynarodową klasę robotniczą mogły faktycznie zostać wykorzystane do demokratycznego planowania produkcji w celu służącym interesom większości ludności świata. W społeczeństwie kapitalistycznym zyski są głównym zmartwieniem, prowadząc do niepewności i nędzy szerokich warstw populacji, z systematyczną dyskryminacją wszelkiego rodzaju jako nieodłącznym aspektem społeczeństwa, ale także do niszczenia środowiska.

To żądania, które chcemy wysunąć w Międzynarodowy Dzień Kobiet i walki, w których się angażujemy. Aby je uzyskać, potrzebujemy jak największej jedności wśród klasy robotniczej i warstw uciskanych w społeczeństwie: robotników, kobiet, młodzieży, osób kolorowych, osób LGBT+ i innych uciskanych mniejszości. Aby wygrać je wszystkie, musimy odebrać władzę i kontrolę elitom rządzącym, które stały się jeszcze bogatsze w wyniku tego ogromnego kryzysu, który dotknął ludzkość w zeszłym roku i przekazać władzę państwową w ręce większości populacji, aby ją całkowicie zreorganizować, po to aby służyć interesom większości i całej planety – tylko klasa robotnicza, zjednoczona w swojej wielkiej różnorodności, ma do tego potencjalną siłę i w produkcji i w całym społeczeństwie.

Angażujemy się w walkę o socjalizm, społeczeństwo, w którym demokracja nie ogranicza się do możliwości głosowania co kilka lat, ale oznacza, że ​​większość populacji bierze udział w podejmowaniu decyzji dotyczących tego, co jest produkowane i jak. Wzywamy wszystkich, którzy chcą walczyć, aby przyłączyli się do nas w tych walkach oraz w budowaniu ruchów i organizacji, których potrzebujemy, aby wygrać.