Zwalczajmy prawicową reakcję za pomocą feminizmu socjalistycznego!

Od Międzynarodowego Dnia Kobiet 2022 roku miały miejsce nowe energiczne i rewolucyjne wydarzenia, z klasą robotniczą i młodymi kobietami w pierwszym rzędzie.

Międzynarodowe Biuro Kobiet ISA

Dzisiaj Międzynarodowy Dzień Kobiet 2023, a razem z nim rozwijają się ruchy polityczne z kobietami na czele, walczącymi z uciskiem i kapitalistycznym wyzyskiem. Fatalne konsekwencje wojny, masowego głodu, zniszczenia klimatu, kryzysu politycznego i podziału społecznego dotykają najciężej kobiety z klasy robotniczej i zubożałe na całym świecie. Nie jest zaskoczeniem, że odpowiadają na to walką. Podczas demonstracji w Dniu Kobiet socjalistyczne feministki łączą ruchy feministyczne, strajki pracownicze, bunty przeciwko podwyżkom cen, masowe ruchy przeciwko przemocy ze strony mężczyzn i państwa wobec kobiet, dewastację klimatu i wojnę. U podstaw tych wielorakich i powiązanych ze sobą kryzysów leży system kapitalistyczny oraz nienasycona chciwość klasy hiperbogatych, którym ten system służy.

Od Międzynarodowego Dnia Kobiet 2022 miały miejsce nowe rewolucyjne starcia, w których na pierwszej linii frontu znalazły się kobiety z klasy robotniczej i młodzież. W Iranie hasło „kobiety, życie, wolność” uchwyciło nastrój pokolenia nie chcącego zaakceptować systemowej brutalności irańskiego reżimu, którego rządy opierają się na ucisku, podporządkowaniu i żelaznej kontroli nad kobietami i ich ciałami. Krzyk ich protestu odbił się na całym świecie szerokim echem.

W 2023 roku feministki socjalistyczne zorganizowane w ROSA i Międzynarodowej Alternatywie Socjalistycznej (ISA) będą czerpać inspirację z takich walk i starać się odegrać własną rolę w organizowaniu protestów, by walczyć o wszystkie prawa, których kobiety potrzebują, by żyć wolne od ucisku, od praw do aborcji po w pełni finansowany sektor opieki nad dziećmi, społeczeństwo wolne od strachu i przemocy, zakończenie prawicowych ataków na imigrantów i wiele innych. Dołącz do nas!

Nieważne jak ciężko pracujemy, system nigdy nie pracuje dla nas.

Kobiety z klasy robotniczej ponoszą ciężar szalejącej inflacji na całym świecie. Różnica w zarobkach kobiet i mężczyzn, większa odpowiedzialność za opiekę nad dziećmi i/lub innymi członkami rodziny, ich nadreprezentacja w niepewnych miejscach pracy, a także w cieniu nieuregulowanych sektorów gospodarki, szczególnie w krajach neokolonialnych, oznaczają, że kobiety uginają się pod wpływem kryzysu kosztów życia. Ponad 900 000 osób na całym świecie zmaga się z głodem. Jest to dziesięć razy więcej niż pięć lat temu. W Wielkiej Brytanii, gdy jedno na cztery gospodarstwa domowe nie może sobie pozwolić na pokrycie kosztów energii i żywności, koncerny energetyczne BP i Shell odnotowują rekordowe zyski.

Występuje nadreprezentacja kobiet w sektorze opieki: pielęgniarstwie, edukacji, opiece nad dziećmi, pracy społecznej itp. Walka w miejscu pracy narasta o płace i warunki pracy, a także o wysoką jakość usług, które są dostępne dla wszystkich. Dochodzą do nich walka z prywatyzacją i kampanie na rzecz zwiększenia usług publicznych. Sprywatyzowane usługi nigdy nie mogą zapewnić wysokiej jakości usług dla wszystkich, co potwierdza jedno spojrzenie na przerażająco nierówny prywatny system opieki zdrowotnej w USA.

W związku z ciężarem wykonywanej pracy w szpitalach i domach opieki w czasie pandemii, masowe kryzysy kadrowe są powszechnym stanem rzeczy, coraz więcej pracowników opuszcza ten sektor, rośnie liczba pracowników z długotrwałymi chorobami, którzy nie są zastępowani. Dzieje się tak również w niedofinansowanych szkołach, gdzie dzieci po przejściu pandemii wracają do szkoły z większymi zaległościami w nauce i większymi potrzebami emocjonalnymi niż przed nią.

Służba zdrowia w głównych ośrodkach imperializmu zachodniego cynicznie drenuje pracowników służby zdrowia i innych pracowników sektora opieki ze swoich byłych kolonii, z których co roku ubywa tysięcy wykwalifikowanych pracowników. Niektóre akty sprzeciwu przyniosły poprawę, ale konieczne są fundamentalne zmiany, aby zatrzymać pełnoskalowy upadek usług zdrowotnych i edukacji, których jesteśmy dziś świadkami. Trendy te są cynicznie wykorzystywane przez rządy do jeszcze większej prywatyzacji. Potrzebujemy ogromnych inwestycji w bezpłatne usługi publiczne, które będą wysycone kompetentnymi pracownikami, z wyższymi płacami i lepszymi warunkami, w tym krótszym tygodniem pracy bez spadku wysokości wynagrodzenia. Nacjonalizacja przynoszącego ogromne zyski przemysłu farmaceutycznego, jak również sektora opieki zdrowotnej, w którym jest on prywatny, zapewniłaby środki na ten cel.

Publiczna opieka i edukacja to jedne z najważniejszych zdobyczy walki klasy robotniczej w przeszłości, o ogromnym znaczeniu dla kobiet z klasy robotniczej w zakresie zarówno bezpiecznego zatrudnienia, jak i usług, które pozwalają im uzyskać ekonomiczną niezależność poprzez pracę. Jednakże kapitalistyczna klasa rządząca ograniczyła te usługi do minimum lub prowadzi je dla zysku, zmuszając pracowników, głównie kobiety, do opieki nad coraz większą liczbą osób podczas zmiany. To, co nazywa się „produktywnością”, czyli to ile pracy wykonuje każdy pracownik, jest tak naprawdę sposobem, w jaki klasa miliarderów zgarnia zyski, z poważnymi konsekwencjami dla pacjentów.

Rozbicie tych i innych usług przez dekady niedofinansowania i prywatyzacji spowodowało, że ciężar tej pracy ponosi rodzina, zwiększając liczbę godzin, które w większości kobiety spędzają na „drugiej zmianie”. Opieka nad dziećmi i osobami starszymi, są wykonywane głównie przez kobiety, poza godzinami pracy, jako część ich roli społecznej, co jest jednym z elementów ucisku kobiet w społeczeństwie kapitalistycznym.

Kiedy walczymy, możemy wygrać!

Kobiety pracujące w sektorze opieki prowadzą walkę z ciężkimi warunkami pracy spowodowanymi brakiem personelu, niskimi płacami i konsekwencjami wcześniej wymienionych dla swoich podopiecznych. Podczas gdy w przeszłości moralne zobowiązanie odczuwane przez pracowników opieki było wykorzystywane przez szefów do powstrzymywania strajków, dziś strajki są coraz częściej postrzegane jako jedyny sposób walki o wysoką jakość usług, a także o zwiększenie ilości personelu i wyższe płace. Na wszystkich kontynentach, od Wielkiej Brytanii po Argentynę, od Zimbabwe po USA, od Niemiec po Sri Lankę, pracownicy opieki zdrowotnej organizują poważne strajki, które upowszechniły się znacznie w ciągu ostatnich kilku lat. Również w sektorze edukacji nauczyciele i pracownicy szkolnictwa wyższego organizują się i strajkują, by walczyć o dobrze finansowane szkoły i wyższe płace.

We Francji strajk feministyczny przeciwko przemocy ze względu na płeć, przeciwko reformie emerytalnej i o prawa do aborcji 8 marca, do którego wezwały najbardziej bojowe organizacje kobiece i który poparły najbardziej bojowe związki zawodowe razem z Nupes (sojusz lewicy, którego siłą napędową jest La France Insoumise), stanowi część masowego ruchu przeciwko reformie emerytalnej Macrona. To genialny przykład tego, jak te dwa ruchy mogą połączyć siły przeciwko klasie rządzącej, co widzieliśmy również w Kraju Basków i w Brukseli, gdzie organizacje klasy robotniczej organizują akcje przeciwko kobietobójstwu i molestowaniu seksualnemu. Francuscy robotnicy walczą przeciwko próbie podniesienia wieku emerytalnego do 64 lat postulowanej przez Macrona, co jest średnią długością życia w dobrym zdrowiu. Kobiety pracujące są na froncie walki, ponieważ emerytury kobiet już teraz stanowią zaledwie 40% emerytur mężczyzn.

Różnica w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn oraz wysoce nierówna i przeważnie niezrekompensowana rola kobiet w opiece nad dziećmi oznacza, że starsze kobiety są o wiele bardziej narażone na życie w ubóstwie niż mężczyźni. Potrzebujemy w pełni płatnego urlopu rodzicielskiego, elastycznych opcji pracy dających kobietom i mężczyznom możliwość opieki nad dziećmi bez utraty wynagrodzenia, bezpłatnych, wysokiej jakości ośrodków opieki nad dziećmi oraz godnych emerytur dla wszystkich.

Zawody usługowe to kolejny sektor, w którym rośnie bojowość pracowników. W USA to kobiety pracujące w gastronomii i handlu detalicznym są liderkami w organizowaniu nowych związków zawodowych. Sprzedawczynie w sklepach, pracownice gastronomii, personel szpitalny, opiekunki w domach opieki itp. były celebrowane podczas lockdownu jako bohaterki, ale teraz są traktowane jak śmieci. Ich ekonomiczna rzeczywistość nie jest powodem do świętowania. Nazywane „pracownikami niezbędnymi”, ich rola w funkcjonowaniu społeczeństwa podczas lockdownu maiała znaczący wpływ na radykalizację.

Walka z prawicą i przemocą ze względu na płeć

Rosnącym zagrożeniem w krajach na całym świecie jest populistyczna prawica oraz skrajnie prawicowe formacje polityczne. W Europie, Azji Południowej, Stanach Zjednoczonych i Brazylii prawica wzmocniła się w ciągu ostatnich kilku lat, ponieważ liberalne rządy jedynie atakowały standardy życia pracowników, a lewicowe, pro-robotnicze partie albo jeszcze nie powstały, albo skapitulowały wobec pro-kapitalistycznych partii liberalnych. Prawica zaciekle celuje w najbardziej wrażliwe grupy społeczne, robiąc z nich kozły ofiarne za problemy, z którymi borykają się ludzie w społeczeństwie. Migranci, osoby transpłciowe, mniejszości rasowe i religijne, bezdomni – to grupy, które są głównym celem nienawiści prawicy. Jednocześnie, w warunkach rosnącej militaryzacji i ruchów uchodźców na świecie, wzrosła również przemoc ze względu na płeć. Imperialistyczne napięcia między głównymi blokami na świecie wpływają nie tylko na kwestie ekonomiczne, polityczne i środowiskowe, ale także na warunki życia kobiet i osób LGBTQ+.

Wszędzie migranci i uchodźcy są atakowani przez prawicę. W Turcji syryjscy uchodźcy, którzy uciekli przed okropnościami wojny w swoim kraju, są atakowani przez proreżimowe media, siły państwowe i nacjonalistyczną skrajną prawicę, aby odwrócić gniew ludzi od zbrodniczego reżimu Erdogana i spekulantów z branży budowlanej, odpowiedzialnych za śmierć dziesiątek tysięcy ludzi.

Podczas gdy w ciągu ostatnich kilku lat obserwowaliśmy wzrost reakcyjnych ataków na nasze prawa, ROSA odegrała aktywną rolę w rozwoju walki z wszelkimi formami seksizmu, mizoginii, transfobii i rasizmu. Nasze osiągnięcia w walce z przemocą ze względu na płeć odegrały kluczową rolę w naszej zdolności do stawienia oporu skrajnej prawicy. Niedawno skrajnie prawicowi agitatorzy w południowej Irlandii próbowali wykorzystać rasistowskie stereotypy obwiniania niebiałych imigrantów o przemoc ze względu na płeć, aby usprawiedliwić brutalne, rasistowskie ataki na nich. Ze względu na nasze osiągnięcia w ujawnianiu rzeczywistości przemocy ze względu na płeć (83% ofiar znało sprawcę, co jest związane z patriarchalnymi seksistowskimi wartościami, które nadal przenikają nasze osobiste relacje w kapitalistycznym społeczeństwie), byliśmy w stanie ujawnić hipokryzję przestarzałej retoryki skrajnej prawicy i zmobilizować klasę pracującą do przeciwstawienia się rasistowskim podziałom i nienawiści.

To tylko jeden z przykładów siły działań zbiorowych w podkreślaniu takich kwestii jak przemoc ze względu na płeć. Chodzi o to, by postawić na ławie oskarżonych całkowicie nieadekwatną reakcję państwa i zażądać więcej środków w celu naprawy tej sytuacji. Ale jest to również ważne, ponieważ kwestionuje postawy relacji władzy, przemocy i kontroli, które mają niszczący wpływ na nasze osobiste relacje, a także daje ofiarom możliwość wypowiedzenia się. Łączy walkę z przemocą ze względu na płeć z koniecznością wspólnej walki o lepszy świat, w którym nasze relacje rodzinne nie są obciążone ogromem obowiązków opiekuńczych, presją ekonomiczną i nierównościami władzy. Sprzeciwiamy się rasizmowi we wszystkich jego formach i opowiadamy się za feminizmem socjalistycznym, który walczy ze wszystkimi uprzedzeniami, jakie klasa kapitalistyczna wykorzystuje do utrzymania swojej władzy w społeczeństwie, w tym z rasizmem, ksenofobią, transfobią i seksizmem.

Sprzeciw wobec wojny i imperializmu

Podczas gdy współczesne wydarzenia i zagrożenia (globalne ocieplenie, pandemia Covid-19 itp.) podkreślają pilną potrzebę międzynarodowej współpracy i solidarności, system kapitalistyczny zmierza w dokładnie przeciwnym kierunku, ze światem coraz bardziej podzielonym na dwa główne konkurujące ze sobą bloki, nasiloną rywalizacją geopolityczną i mnożącym się ryzykiem dalszych, jeszcze bardziej niebezpiecznych konfliktów zbrojnych. Oprócz promowania i normalizacji patriarchalnych instytucji i wartości w społeczeństwie, nowa globalna faza gorączkowej militaryzacji będzie dla kapitalistycznych rządów wszędzie dodatkowym powodem do przesunięcia środków publicznych z sektorów szczególnie istotnych dla kobiet, takich jak edukacja i zdrowie.

W starciu z wewnętrznymi sprzecznościami, główne potęgi imperialistyczne naszej planety próbują eksportować kryzys za granicę, co wiąże się z ponownym wyścigiem o kontrolę nad zasobami i strefami wpływów, a także z eskalacją  wyzysku i nadszarpnięciem relacji zagranicznych. Wiele ubogich krajów z trudem dźwiga ciężar zadłużenia wobec bogatych i czerpiących zyski wierzycieli – zadłużenia pogłębionego przez globalne zawirowania i podwyżki stóp procentowych przez największe banki centralne – i w rezultacie balansuje na krawędzi niewypłacalności i załamania gospodarczego. W tym kontekście powrót do masowych programów oszczędnościowych i akceptacja dyktatu imperialistycznych instytucji, takich jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy, stały się domyślne dla elit w tych krajach, ze szczególnie destruktywnymi konsekwencjami dla ubogich, należących do klasy robotniczej kobiet i osób niebinarnych – czego przykładem są liczne byłe pracownice przemysłu odzieżowego w Sri Lance, które zwróciły się w stronę prostytucji, by wykarmić swoje rodziny.

Jednak nawet w tych tragicznych okolicznościach kobiety często znajdowały się w pierwszej linii oporu i mobilizacji w wielu częściach świata – przeciwko polityce zaciskania pasa, imperialistycznej eksploatacji i wojnie. Przykładem może być ruch rewolucyjny w Iranie i protesty w Afganistanie. W Rosji kobiety pomagały członkom rodzin i przyjaciołom w ucieczce, aby uniknąć wpadnięcia w wojenną maszynkę do mielenia mięsa. We wrześniu, kiedy ogłoszono drugą falę mobilizacji, utworzyły blokady w niektórych miastach, a czasami jechały na front, aby wydostać krewnych.

Nasze ciała, nasze życie, nasze prawo do decydowania!

Potężne ruchy kobiece w całej Ameryce Łacińskiej odniosły inspirujące zwycięstwa w sprawie praw aborcyjnych w Argentynie, Kolumbii i Meksyku. Masowe mobilizacje na ulicach, w tym w Dniu Kobiet, były kluczowych dla zwycięstw odniesionych w Ameryce Łacińskiej. W Hiszpanii prawicowy rząd regionu Castilla y León został zmuszony do wycofania się z planu zmuszenia kobiet do wykonania sonogramu przed dokonaniem aborcji – to ilustruje siłę ruchu feministycznego w Hiszpanii, gdzie w 2018 r. 8 marca strajkowało 5 milionów.

Konieczność budowania masowego ruchu na ulicach, podtrzymywanego przez bojowe organizacje, to lekcja, która musi być w pełni przyswojona w USA, gdzie prawicowa większość Sądu Najwyższego obaliła prawo Roe v. Wade, co skutkuje zakazem aborcji w 13 stanach. Dziesiątki tysięcy ludzi wyszło w dniu ogłoszenia decyzji, wielu w protestach zorganizowanych przez Alternatywę Socjalistyczną (ISA w USA), ponieważ duże, dobrze finansowane liberalne organizacje feministyczne odmówiły podjęcia realnych działań. Większość głosowała za prawem do aborcji w każdym referendum, które było przedmiotem głosowania, nawet w stanach zdominowanych przez Republikanów, co pokazuje szerokie poparcie dla praw do aborcji. Jednak prawicowe prawo, który grozi obecnie zdelegalizowaniem jednego z dwóch leków używanych do aborcji, pokazuje, że do pełnego pokonania prawicy potrzebny jest masowy ruch, którego część jest silnie motywowana sprzeciwem wobec aborcji i ogólnie wobec praw kobiet.

Trans-wyzwolenie i feminizm socjalistyczny są ze sobą powiązane

Istnieje silny związek między reakcyjnymi atakami na prawa do aborcji a wojną prowadzoną przez prawicę przeciwko osobom transpłciowym i kwestionującym płeć nadaną przy urodzeniu. W Szkocji prawicowy konserwatywny rząd Wielkiej Brytanii interweniował w bezprecedensowy sposób, by zablokować uchwalone przez szkocki parlament przepisy, które zwiększyłyby prawa osób transpłciowych do samodzielnej identyfikacji swojej płci. W USA w niektórych stanach forsowane są szkodliwe prawa przeciw osobom transpłciowym, które posuwają się do tego, że umożliwiają oddzielenie dzieci trans od ich rodziców, jeśli ci uznają tożsamość płciową własnego dziecka.

W Wielkiej Brytanii straszliwe morderstwo 16-letniej transpłciowej kobiety, Brianny Ghey, wywołało falę smutku i gniewu oraz uwydatniło przerażające konsekwencje nagonki na osoby transpłciowe zarówno ze strony prawicowych polityków, jak i kapitalistycznych mediów. Tysiące osób wzięło udział w protestach w całym kraju w kilka dni po zabójstwie Brianny. Członkowie ISA wzięli w nich udział, a Alternatywa Socjalistyczna w Anglii, Walii i Szkocji wzywa do budowania masowego ruchu na rzecz wyzwolenia osób trans – aby wywalczyć prawdziwą sprawiedliwość dla Brianny Ghey i wszystkich osób straconych w wyniku transfobicznej przemocy.

Jako ISA uważamy, że walka o prawa osób transpłciowych jest integralną częścią walki ze sztywnymi normami płci, które stara się narzucić system kapitalistyczny. Jest to istotny element walki feministycznej i opowiadamy się za maksymalną solidarnością i jednością wszystkich tych, którzy spotykają się z opresją w tym systemie.

“Kobiety, Życie, Wolność”

Ruchy feministyczne na całym świecie są ogromnie zainspirowane rewolucyjnym powstaniem prowadzonym przez młode kobiety w Iranie, gdzie gniew z powodu brutalnego zabójstwa Jiny Amini przez państwo wywołał masowy ruch przeciwko nie tylko mizoginii irańskiego państwa, ale także przeciwko represyjnemu, skorumpowanemu reżimowi kapitalistycznemu. Hasło ruchu, „Kobieta Życie Wolność”, obejmuje nie tylko żądanie wyzwolenia kobiet, ale także narodowe aspiracje Kurdów, jako że slogan został stworzony przez kurdyjskie aktywistki. Reżim odpowiedział krwawą rozprawą z protestującymi, szczególnie ostro traktując Kurdów i inne mniejszości narodowe.

Ruch w Iranie jest wyrazem fali walki feministycznej z ostatnich lat, ale na jakościowo wyższym poziomie. Młodzi ludzie, a zwłaszcza kobiety, stali się siłą napędową walki, która kwestionuje istnienie samego fundamentalistycznego reżimu islamskiego. Możliwe, że reżim nieco odzyskał swoją pozycję, ale bez wątpienia będzie to chwilowe. Ostatni rozdział ruchu w Iranie nie został jeszcze napisany, ale jasne jest, że powstanie kobiet, robotników i młodych ludzi zmieniło wszystko.

Choć na znacznie mniejszą skalę, protesty przeciwko blokadzie Covid w Chinach były wydarzeniem przełomowym. Młode kobiety wiodły prym w protestach, które rozpoczęły się jako czuwania, ale szybko nabrały upolitycznionego charakteru, łącznie z wezwaniami do obalenia Xi Jinpinga. Feministki socjalistyczne solidaryzują się z odważnymi demonstrantami w Chinach i Iranie, a w Dzień Kobiet maszerujemy, by poprzeć ich żądania uwolnienia więźniów politycznych i zakończenia represyjnych rządów w Chinach, Iranie i innych krajach – w tym tych reżimów, z którymi w bliskich stosunkach są samozwańczy obrońcy „praw człowieka” i „demokracji” z Waszyngtonu, Paryża czy Londynu i których brutalne ataki na kobiety są zamiatane pod dywan, jak Indie Modiego czy dyktatura Saudów.

Historia Międzynarodowego Dnia Kobiet jest zakorzeniona w Socjalistycznym Feminizmie – Socjalistyczna Walka Feministyczna daje nadzieję na przyszłość

W 1908 roku 15 000 pracownic przemysłu odzieżowego przemaszerowało ulicami Nowego Jorku, by zaprotestować przeciwko warunkom pracy, zażądać ośmiogodzinnego dnia pracy, podwyżki płac, natychmiastowego zaprzestania pracy dzieci i prawa do głosowania. W następnym roku Socjalistyczna Partia Ameryki ogłosiła pierwszy „Narodowy Dzień Kobiet” w uznaniu ich walki. Niemiecka pionierska socjalistyczna feministka, Clara Zetkin, w 1910 roku, zainspirowana przez nowojorskie robotnice odzieżowe, zaproponowała ustanowienie międzynarodowego dnia kobiet pracujących. Propozycja ta miała na celu połączenie powszechnej walki o polityczne i społeczne prawa kobiet z walką o zaprzestanie wyzysku wszystkich pracowników i odwrotnie, połączenie walki o zaprzestanie wyzysku pracowników z walką o polityczne i społeczne prawa kobiet. W następnym roku ponad milion kobiet wzięło udział w marszach i spotkaniach z okazji pierwszego Międzynarodowego Dnia Kobiet.

W 1917 r. petersburskie robotnice tekstylne strajkowały, rozpoczynając ogromny ruch rewolucyjny, który obalił cara i zapoczątkował rewolucję rosyjską.

Socjalistyczne feministki założyły Międzynarodowy Dzień Kobiet i wykorzystały go do splecenia feministycznych żądań z szerszą walką klasy robotniczej, lewicy i socjalistów; do sprzeciwienia się wojnie i imperializmowi; oraz do podjęcia walki z kapitalistycznym establishmentem i systemem w każdy możliwy sposób. To jest Międzynarodowy Dzień Kobiet i walka, którą ROSA i ISA starają się dzisiaj zbudować – i jest to pilnie potrzebne.

Od tysięcy osób, które zginęły z powodu korupcji w przemyśle budowlanym w Turcji, do bezwzględnego ucisku kobiet w Afganistanie, do okropności wojny na Ukrainie, w Jemenie i nie tylko, jasne jest, że system kapitalistyczny generuje jeden przerażający kryzys za drugim. Ludzie pracujący i uciskani płacą cenę za kryzys klimatyczny, który stanowi śmiertelne zagrożenie dla milionów ludzi na całym świecie. Jest to jeszcze bardziej widoczne w świecie neokolonialnym, gdzie ludzie, mimo że w najmniejszym stopniu przyczyniają się do zmian klimatycznych, płacą przerażającą cenę za ich skutki, napędzane przede wszystkim przez nieubłaganą pogoń za zyskiem wielkich państw przemysłowych i imperialistycznych.

Z powodu zakorzenionych nierówności płci, kiedy dochodzi do katastrofy, kobiety i dzieci są nieproporcjonalnie dotknięte; badania wykazały, że są one średnio 14 razy bardziej narażone na śmierć niż mężczyźni. Począwszy od drastycznego zwiększenia ilości małżeństw dzieci, aż po nieznośnie długie dystanse, które muszą pokonywać w poszukiwaniu wody, najgorsze od dziesięcioleci susze w Rogu Afryki sprawiły, że kobiety i dziewczęta zapłaciły za nie najwięcej. W Pakistanie dziesiątki tysięcy pracowników, w większości kobiet, straciło pracę po tym, jak zeszłoroczne niszczycielskie powodzie zniszczyły większość krajowych zbiorów bawełny. Wyzwania dla kobiet trwają również po katastrofach, ponieważ wiele kobiet i młodych dziewcząt staje w obliczu wysokiego ryzyka przemocy ze względu na płeć i wykorzystywania seksualnego w obozach dla uchodźców i domach schronienia utworzonych dla ofiar – co już zaobserwowano w Turcji i Syrii po ostatnich trzęsieniach ziemi.

Kapitalistyczna grabież ziemi jest nierozerwalnie związana z nieproporcjonalną przemocą, której doświadczają rdzenne kobiety, dziewczęta i osoby LBGTQ+ na całym świecie. W Ameryce Północnej, ruch wokół Zaginionych i Zamordowanych Rdzennych Kobiet organizuje opór wobec epidemii przemocy ze względu na płeć związanej z kolonializmem.

Atakowanie opresji i wyzysku u podstaw jako socjalistyczna alternatywa

Walka o równość i zakończenie ucisku wymaga prawdziwie radykalnej wizji zmian. Oznacza to walkę o socjalistyczną alternatywę dla kapitalizmu. Oznacza to pozbawienie władzy pasożytniczej klasy kapitalistów, która czerpie zyski z seksizmu i niszczenia ekosystemu. Oznacza to wyjęcie bogactwa i zasobów z prywatnych rąk – i na rzecz demokratycznej, publicznej kontroli i własności banków i wielkich korporacji, kluczowych dźwigni gospodarki.

Środkiem do tego celu jest klasa robotnicza oraz ubogie i uciskane masy walczące wspólnie, aby wywrócić aktualny porządek do góry nogami – poprzez masy uczestniczące w polityce, zorganizowane wszędzie, w tym w miejscach pracy, przejmujące kontrolę i własność bogactwa i zasobów. Oznaczałoby to, że ludzie pracy sprawują demokratyczną kontrolę nad społeczeństwem w sposób, który ledwo możemy sobie wyobrazić, biorąc pod uwagę brak kontroli nad tak wieloma aspektami naszego życia, jaki mamy w systemie kapitalistycznym.

Byłaby to walka z kapitalistycznym państwem, które chroni status quo, a poprzez oddolny ruch mas należałoby aktywnie budować i organizować alternatywę dla niego. Oznacza to demokratyczną własność i zarządzanie gospodarką przez ludzi pracy, a wszystko to w ramach szeroko zakrojonego planu odpowiadającego potrzebom ludzi w zakresie mieszkań, zdrowej żywności, opieki zdrowotnej oraz potrzebom środowiska naturalnego, w tym radykalnego i pilnego przejścia na energię odnawialną.

Wymaga to międzynarodowej walki, międzynarodowej socjalistycznej organizacji feministycznej i klasy robotniczej oraz solidarności, a także jedności w walce z uciskiem. Ruch feministyczny, który pojawił się od 2010 roku, wskazuje na możliwości szybkiego i globalnego rozprzestrzeniania się ruchów – z ideą strajku feministycznego, który rozpoczyna się w kraju za krajem, lub z oddźwiękiem #MeToo odczuwanym w jakiś sposób w każdym kraju na świecie.

Tego rodzaju socjalistyczna zmiana, która jest wymagana, aby naprawdę zakończyć ucisk, wymagałaby masowej i rewolucyjnej walki. Kobiety mają do odegrania integralną rolę w każdym takim buncie klasy robotniczej i uciskanych mas. Żądania autonomii ciała, wolności od przemocy, darmowej i wysokiej jakości opieki nad dziećmi i osobami starszymi, publicznych mieszkań, obniżki czynszu, kontroli cen, uderzenia w mizoginię, transfobię i rasizm w każdy sposób, w jaki są one reprodukowane przez kapitalistyczne państwo i korporacje, itd. Ta właśnie rzeczywistość oznacza, że w procesie budowania takiego ruchu, jak również budowania głównych sił politycznych zorganizowanych wokół rewolucyjnych i internacjonalistycznych idei socjalistycznych, które mogą pomóc w rozbudzeniu i wyostrzeniu takiego ruchu, wszelkiego rodzaju trwałe seksistowskie i opresyjne postawy i zachowania, tak jak odzwierciedlają się one wśród wyzyskiwanej większości, zostaną zakwestionowane.

Na tej podstawie można zbudować społeczeństwo, które produkuje zbiorowo na potrzeby wszystkich, gdzie wytworzony majątek może być wykorzystany przez społeczeństwo do przejęcia obowiązków związanych z opieką i pracą domową bez zniekształcającego wpływu ról płciowych i rynku, i w którym każdy wnosi wkład zgodnie ze swoimi możliwościami i otrzymuje go zgodnie ze swoimi potrzebami. Takie społeczeństwo dałoby każdemu rzeczywistą rolę do odegrania w kierowaniu społeczeństwem, uznając ogromne możliwości i wiedzę kobiet w odgrywaniu decydujących ról w dyskusji o tym, czego potrzebuje społeczeństwo. Takie społeczeństwo zniosłoby również ucisk narodowy i opresyjne postawy. Takie społeczeństwo podniosłoby rangę troski o siebie nawzajem i o świat przyrody w sposób, który jest anatemą i niemożliwością w warunkach bezwzględnego dążenia kapitalizmu do zysku. Buduj z nami międzynarodową socjalistyczną walkę feministyczną w Międzynarodowy Dzień Kobiet, 8 marca 2023 roku, i nie tylko!

Za międzynarodowy feminizm socjalistyczny i antyrasistowski!

• Za międzynarodową walkę z wojną – kobiety klasy robotniczej Ukrainy, Rosji i świata jednoczmy się przeciwko wojnie i imperializmowi!

• Za wywłaszczeniem wielkich fortun – prowadźmy gospodarkę pod demokratyczną kontrolą klasy robotniczej!

• Za zniesieniem nierówności społecznych – tylko jeśli będziemy właścicielami gospodarki, możemy powstrzymać wyzysk!

• Za złamaniem patentów i nacjonalizacją przemysłu farmaceutycznego – jako wyjście z pandemii i innych problemów zdrowotnych związanych z biedą!

• O pełne prawa seksualne i reprodukcyjne – wystarczające środki na edukację seksualną, antykoncepcję i dostęp do bezpłatnej i bezpiecznej aborcji, a także możliwość wychowania dzieci bez życia w ubóstwie!

• O zakończenie przemocy wobec kobiet i o zakończenie wszelkich form LGBTQfobii, w tym transfobii – o natychmiastowe zwiększenie wydatków publicznych i rozwój polityki zwalczania przemocy wobec kobiet, w tym dostępnych dla wszystkich schronisk i usług związanych z przemocą seksualną. Powinna istnieć płaca wystarczająca na życie i gwarantowana praca dla każdego, aby umożliwić niezależne życie.

• O godne życie bez przemocy i z pełnią praw – walcząc o każde ziarno poprawy w dzisiejszym kapitalistycznym świecie mamy świadomość, że aby to osiągnąć, potrzebujemy obalenia kapitalizmu!

Tekst oryginalny: https://internationalsocialist.net/en/2023/03/iwd-2023