Lenin – pierwszy dyktator radziecki?

PER-ÅKE WESTERLUND – Socialism Today #80, Luty 2004

Włodzimierz Lenin, główny przywódca rosyjskiej rewolucji, w połowie 1917 roku poczynił następujące wnikliwe spostrzeżenie: „Klasy uciskające nieustannie prześladowały wielkich rewolucjonistów za ich życia, na nauki ich odpowiadały dziką wściekłością, szaloną nienawiścią, niepohamowaną powodzią kłamstw i oszczerstw. Po ich zgonie usiłuje się z nich uczynić nieszkodliwe obrazy święte, kanonizować ich niejako, otoczyć pewną sławą ich imię w celu “pocieszenia” i ogłupienia klas uciskanych, wyjaławiając treść rewolucyjnej teorii, przytępiając jej ostrze rewolucyjne, trywializując ją.”. (Państwo i Rewolucja)

Lenin zmarł 80 lat temu, 21 stycznia 1924 roku, ale był już wtedy poważnie chory i od końca 1922 roku nie zajmował się polityką. Od czasu jego śmierci klasy rządzące na całym świecie nie podjęły jednak żadnej próby kanonizacji. Ich strach przed rosyjską rewolucją, „dziesięcioma dniami, które wstrząsnęły światem”, skłonił ich do kontynuowania „najbardziej dzikiej złośliwości, najbardziej wściekłej nienawiści i najbardziej pozbawionych skrupułów kampanii kłamstw i oszczerstw”. Nigdy wcześniej ani później kapitaliści nie byli bliżej utraty swoich zysków i swojej władzy na całym świecie niż w okresie 1917-20.

Kampanie antyleninowskie są wykorzystywane do odstraszania robotników i młodzieży od rewolucyjnych idei i walki. Dla dzisiejszych socjalistów konieczne jest więc odpowiadanie na kłamstwa i oszczerstwa skierowane przeciwko Leninowi i rewolucji rosyjskiej.

Obraz nieprzerwanej linii od Lenina do Józefa Stalina, a dalej do Leonida Breżniewa i Michaiła Gorbaczowa, jest być może największym fałszerstwem w historii. Publikacje takie jak Czarna księga komunizmu: Zbrodnie, Terror, Prześladowania – autorstwa Stephana Courtois, Nicolasa Wertha, Jean-Louisa Panne’a, Andrzeja Paczkowskiego, Karela Bartoska, Jean-Louisa Margolina (Harvard University Press, 1999) – nie mówią nic o polityce bolszewików pod wodzą Lenina ani o decyzjach podjętych zaraz po rewolucji październikowej w 1917 roku. Ukrywają ogromne walki z lat dwudziestych, rozpoczęte przez samego Lenina, mające na celu powstrzymanie wzrostu stalinizmu. Nie potrafią wyjaśnić jednostronnej wojny domowej, którą Stalin prowadził w latach 30. przeciwko każdemu, kto był związany z Leninem.

Jednym wybitnym historykiem, który dokonał rozróżnienia między Leninem a Stalinem, był EH Carr, który opisał, jak reżim Lenina zachęcał klasę robotniczą do aktywnego udziału w działalności partii i narodu. To stanowisko w sprawie demokracji i praw pracowniczych było całkowicie przeciwne dyktaturze ustanowionej przez Stalina. To rady robotnicze, sowiety, przejęły władzę w październiku 1917 roku i to ich wybrani i odwoływalni delegaci powoływali rząd. Uchwalono prawa robotników, w tym prawo do strajku. Zachęcano do tworzenia komitetów fabrycznych i zawierania układów zbiorowych. Bolszewicy nie byli zwolennikami delegalizacji jakichkolwiek partii, nawet burżuazyjnych, o ile nie podejmowały one walki zbrojnej. Na początku jedyną zakazaną organizacją były Czarna Sotnia, które składała się z motłochu zorganizowanego jako proto-faszystowska partia specjalizująca się w fizycznych atakach na radykałów i pogromach ludności żydowskiej.

Stalinowska kontrrewolucja

Rząd bolszewicki w swoich pierwszych decyzjach okazał się najbardziej postępowy w historii. Były to między innymi nowe ustawy dotyczące praw kobiet, prawa do rozwodów i aborcji. Antysemityzm i rasizm zostały prawnie zakazane. Uciskane narody otrzymały prawo do decydowania o swoim losie. Było to pierwsze państwo, które próbowało stworzyć nowy socjalistyczny porządek, mimo strasznych warunków materialnych.

Związek Radziecki Lenina i jego program polityczny zostały rozbite przez stalinizm. Dojście do władzy stalinowskiej biurokracji oznaczało kontrrewolucję w każdej dziedzinie, poza upaństwowioną gospodarką. Pod żelazną piętą znalazły się prawa robotników, kobiet i uciskanych narodów. Zamiast „obumierać”, co było perspektywą Lenina dla aparatu państwa robotniczego, rozrósł się on w opresyjną machinę wojskowo-policyjną o gigantycznych rozmiarach. Stalinizm był nacjonalistyczną dyktaturą, pasożytniczym organizmem żyjącym na ciele gospodarki planowej.

Nie był to nieunikniony rezultat rewolucji robotniczej, lecz spowodowały go konkretne okoliczności, izolacja rewolucji – zwłaszcza klęska rewolucji niemieckiej z lat 1918-23 – oraz zacofanie gospodarcze Rosji. Stalinizm nie mógł jednak przejąć władzy bez oporu, bez krwawej kontrrewolucji politycznej. Stalinowskie czystki i polowania na „czarownice” w latach 1936-38 nie były działaniami na oślep, lecz odpowiedzią biurokracji na rosnącą opozycję wobec jej rządów. Głównym oskarżonym w pokazowych procesach był sojusznik Lenina z 1917 roku, Lew Trocki, i jego zwolennicy, których więziono i rozstrzeliwano tysiącami. Trocki – który bronił i rozwijał program Lenina i bolszewików – został wydalony ze Związku Radzieckiego w 1929 roku i zamordowany przez wynajętego przez Stalina zabójcę w Meksyku w 1940 roku. Trocki stał się głównym wrogiem reżimu Stalina, ponieważ faktycznie poprowadził rewolucję w 1917 roku u boku Lenina (podczas gdy Stalin wahał się i pozostawał na uboczu), szczegółowo przeanalizował i zdemaskował reżim terroru Stalina oraz miał program obalenia stalinizmu i przywrócenia demokracji robotniczej.

Burżuazyjni politycy i socjaldemokraci na Zachodzie również atakowali Trockiego jako rewolucyjnego przywódcę marksistowskiego. Rozumieli, że jego idee były zagrożeniem nie tylko dla Stalina, ale także dla władzy kapitalistów. Podczas procesu moskiewskiego w 1936 roku rząd norweski nie pozwolił Trockiemu, który przebywał wówczas w Norwegii, na publiczną obronę. Kiedy Stalin w 1943 roku zamknął Międzynarodówkę Komunistyczną (utworzoną w 1918 roku w celu połączenia grup rewolucyjnych na całym świecie), aby osiągnąć sojusz z USA i Wielką Brytanią, New York Times skomentował, że Stalin ostatecznie wyrzekł się „idei światowej rewolucji Trockiego”.

Były szef szpiegów Stalina, Leopold Trepper, napisał później: „Ale kto wtedy protestował? Kto podniósł się, by wyrazić swoje oburzenie? Trockiści mogą przypisać sobie ten zaszczyt. Za przykładem swojego przywódcy, który za swój upór został nagrodzony końcem czekana, walczyli ze stalinizmem na śmierć i byli jedynymi, którzy to zrobili… Dziś trockiści mają prawo oskarżać tych, którzy kiedyś wyli razem z wilkami”. (The Great Game, 1977) Możemy porównać jego komentarz z komentarzem Winstona Churchilla, który w latach 50. nazwał Stalina „wielkim rosyjskim mężem stanu”.

Przed polityczną kontrrewolucją stalinizmu bolszewickie kierownictwo pod wodzą Lenina i Trockiego nie działało w interesie racji stanu. Kierowało się interesem klasy robotniczej całego świata, mając na uwadze ogólnoświatowy charakter walki klas. Jeśli byli zmuszeni do odwrotu lub kompromisu, potrafili się do tego przyznać i wytłumaczyć swoje stanowisko.

Stalinizm natomiast wykorzystał warunki z lat wojny domowej i masowego głodu do budowy zupełnie nowego systemu politycznego. Społeczeństwo stalinowskie było opisywane jako idealny ideał, świat marzeń. Dyktaturę wprowadzono nie tylko w Związku Radzieckim, ale we wszystkich partiach „komunistycznych” na świecie. Trwało to nawet wtedy, gdy gospodarki krajów stalinowskich były u szczytu potęgi w latach 50. i 60. Żywe debaty i tradycje partii bolszewickiej zostały zakończone w latach 20. i 30.

Stalinizm pozornie utrzymywał związek systemu z rewolucją, Marksem i Leninem, i zamienił ich w religijne ikony, ponieważ to pomogło wzmocnić biurokratyczne reżimy. Biurokracja chciała przypisać sobie zasługi przeprowadzenia rewolucji, co samo w sobie świadczy o jej próbie oddziaływania na masy. Ostatecznym rezultatem było jednak zdyskredytowanie samych pojęć marksizmu i „leninizmu” w umysłach robotników i uciskanych ludzi na całym świecie. „Leninizm” stał się synonimem pasożytniczej dyktatury.

Stalinowskie zafałszowanie idei Lenina i marksizmu zostało zaakceptowane bez wątpliwości przez socjaldemokratów i klasy rządzące na całym świecie. Wszyscy oni mieli interes w ukrywaniu prawdziwych idei Lenina. Trocki i jego zwolennicy bronili politycznego dziedzictwa Lenina i byli przeciwni kultowi jednostki, który zbudował Stalin. W przeciwieństwie do powierzchownej krytyki ze strony polityków na Zachodzie, Trocki miał naukowy i oparty na analizie klasowej program skierowany przeciwko stalinizmowi. Trocki, na przykład, ostrzegał przed prowadzoną przez Stalina wojskową, przymusową kolektywizacją rolnictwa w latach 1929-33 (podczas gdy niektórzy antyleninowscy propagandziści twierdzą, że to Lenin wymusił kolektywizację).

W książce „Zdradzona rewolucja”, napisanej w 1936 roku, Trocki szczegółowo wyjaśnił, jak polityka Stalina była przeciwieństwem polityki Lenina: w sprawie kultury, rodziny, rolnictwa, przemysłu, praw demokratycznych i narodowych itd. We wszystkich sprawach międzynarodowych stalinizm zerwał z programem i metodami Lenina, przede wszystkim z potrzebą niezależności klasy robotniczej: w rewolucji chińskiej 1925-27, w walce z faszyzmem w Niemczech, w rewolucji hiszpańskiej w latach 30. i we wszystkich innych decydujących walkach. Dzisiejsi antyleninowscy komentatorzy, podkreślając, że walka rewolucyjna jest „nierealistyczna”, kończą w ten sposób w obozie Stalina przeciwko Leninowi i Trockiemu.

1917: Co zostało osiągnięte?

Rewolucja w lutym 1917 roku obaliła dyktatorski reżim cara. Rząd tymczasowy, który zastąpił cara, kontynuował jednak politykę, która w pierwszej kolejności doprowadziła do rewolucji. Trwały okropności pierwszej wojny światowej, kwestia ziemi pozostała nierozwiązana, ucisk narodowy został faktycznie wzmocniony, głód w miastach się pogłębił, nie przeprowadzono wyborów i zastosowano ogromne represje wobec robotników i ubogich chłopów. Te wydarzenia, o których burżuazyjni historycy prawie nie wspominają, stworzyły podstawy masowego poparcia dla bolszewików i rewolucji październikowej.

Podczas gdy Rumsfeld i spółka opierają się jedynie na sloganach, książki takie jak „Czarna księga komunizmu” są próbą rzeczowego i historycznego uzasadnienia pomówień Rumsfelda. Nicolas Werth, który napisał rozdział o bolszewikach, próbuje praktycznie uniknąć polityki jesieni 1917 roku. Krótko pomija dekrety o pokoju i ziemi uzgodnione na drugim kongresie radzieckim, spotkaniu, które wybrało nowy rząd pod przewodnictwem Lenina.

To właśnie to spotkanie przyjęło politykę, której od lutego domagali się ubodzy i którą sami zaczęli już realizować – drastyczną redystrybucję ziemi. To bolszewicy faktycznie wprowadzili w życie hasło partii socjalrewolucyjnej „ziemia dla chłopa” – ziemia dla 100 milionów chłopów i osób pozbawionych ziemi. (Socjalni Rewolucjoniści mieli szerokie poparcie wśród chłopów, ale w 1917 roku podzielili się wzdłuż linii klasowych. Jej lewe skrzydło weszło w skład rządu radzieckiego – zanim podjęło próbę jego obalenia w 1918 roku). Trzydzieści tysięcy bogatych właścicieli ziemskich, znienawidzonych przez wszystkie warstwy chłopskie, straciło swoją ziemię bez odszkodowania.

Dekret rządu bolszewickiego o pokoju był decyzją o światowym znaczeniu historycznym, wyczekiwaną przez miliony żołnierzy i ich rodziny przez ponad trzy lata. Ten efekt rewolucji rosyjskiej i następującej po niej rewolucji niemieckiej rok później, w postaci zakończenia pierwszej wojny światowej (w listopadzie 1918 roku), jest całkowicie pogrzebany przez kampanie oszczerstw przeciwko Leninowi i rewolucji.

Werth w „Czarnej księdze” pisze, że bolszewicy „wydawali się” apelować do nierosyjskich narodów o wyzwolenie. W rzeczywistości rząd ogłosił wszystkich ludzi równymi i suwerennymi, opowiedział się za prawem do samostanowienia dla wszystkich narodów, w tym za prawem do tworzenia własnych państw, oraz za zniesieniem wszelkich przywilejów narodowych i religijnych.

Decyzje o zniesieniu kary śmierci w armii i zakazie rasizmu, które pokazują prawdziwe intencje reżimu robotniczego, nie są nigdzie wspomniane w Czarnej Księdze. To samo dotyczy tego, że Rosja Radziecka była pierwszym krajem, który zalegalizował prawo do aborcji i rozwodów. Całkowicie nowe było również prawo organizacji robotniczych i zwykłych ludzi do używania prasy drukarskiej, co czyniło wolność prasy czymś więcej niż tylko pustymi słowami. Fakt, że krytykę można było podnosić na ulicach, potwierdzają liczne relacje naocznych świadków. Reformatorscy menszewicy i anarchiści działali w całkowitej wolności i mogli na przykład organizować masowe demonstracje na pogrzebach Jerzego Plechanowa i księcia Piotra Kropotkina (odpowiednio w 1918 i 1921 roku).

Na trzecim kongresie radzieckim, pierwszym po październiku 1917 roku, bolszewicka większość uwydatniła się jeszcze bardziej. W nowym komitecie wykonawczym wybranym na tym kongresie znalazło się 160 bolszewików i 125 lewicowych socjalistów rewolucjonistów. Ale byli też przedstawiciele sześciu innych partii, wśród nich dwóch przywódców menszewickich. Radziecka demokracja rozprzestrzeniała się na każdy region i wieś, gdzie robotnicy i biedni chłopi tworzyli nowe organy władzy, lokalne rady, które obalały starych władców. Radzieckie rządy oznaczały, że pewne mniejsze, uprzywilejowane grupy społeczne nie miały prawa głosu: ci, którzy zatrudniali innych dla zysku lub żyli z pracy innych, mnisi i księża, a także przestępcy. Można to porównać z większością krajów europejskich, gdzie w tym czasie większość robotników i wszystkie kobiety nie miały praw związkowych i prawa głosu.

Lenin wyjaśnił historyczne znaczenie rewolucji: „Rząd radziecki jest pierwszym na świecie (a ściśle mówiąc, drugim, bo Komuna Paryska [1871] zaczęła robić to samo), który zaciąga lud, a konkretnie lud wyzyskiwany, do pracy w administracji. Ludowi pracującemu zabrania się udziału w burżuazyjnych parlamentach (nigdy nie decydują o ważnych kwestiach w ramach demokracji burżuazyjnej, decydują o nich giełda i banki) tysiącami przeszkód, a robotnicy wiedzą i czują, widzą i zdają sobie doskonale sprawę, że burżuazyjne parlamenty są instytucjami im obcymi, narzędziami ucisku robotników przez burżuazję, instytucjami wrogiej klasy, wyzyskującej mniejszości”.

Jednocześnie Lenin zawsze miał perspektywę internacjonalistyczną. Ostrzegał nawet przed wykorzystywaniem rosyjskich doświadczeń jako wzoru do naśladowania wszędzie: „Demokracja proletariacka, której jedną z form jest rząd radziecki, przyniosła bezprecedensowy w świecie rozwój i rozszerzenie demokracji dla ogromnej większości ludności, dla wyzyskiwaczy i ludzi pracy”. „Należy zauważyć, że kwestia pozbawienia wyzyskiwaczy franczyzy jest kwestią czysto rosyjską, a nie kwestią dyktatury proletariatu w ogóle”. (Rewolucja proletariacka, a renegat Kautsky, 1918)

Lenin zauważył, że zwycięstwo klasy robotniczej „w przynajmniej jednym z krajów zaawansowanych” zmieni rolę rewolucji rosyjskiej: „Rosja przestanie być wzorem i ponownie stanie się krajem zacofanym (w sensie „radzieckim” i socjalistycznym)” (Dziecięca choroba „lewicowości” w komunizmie, 1920).

Antyradziecka „krucjata”

W Piotrogrodzie przedstawiciele robotników przejęli władzę w październiku niemal bez rozlewu krwi. Po prawdzie bolszewicy byli nawet zbyt pobłażliwi dla swoich wrogów. W Moskwie generałowie, którzy próbowali powstrzymać robotników za pomocą broni, nie zostali uwięzieni, jeśli przysięgli, że nie zrobią tego ponownie!

Z kolei wrogowie rewolucji rosyjskiej działali zgodnie z dewizą, że przeciwko bolszewikom wszystkie metody są dopuszczalne, co odnotował Victor Serge w książce Rok pierwszy rewolucji rosyjskiej (1930). Najpierw liczyli, że wojsko zmiażdży nowy rząd bezpośrednio po Październiku. Gdy to się nie udało, wzniecali powstania i sabotaż, jednocześnie ponownie uzbrajając kontrrewolucyjną „białą” armię.

Uciskane narodowości – kraje bałtyckie, Finlandia, Ukraina itd. były pod bezpośrednią władzą rządu tymczasowego utworzonego w lutym 1917 roku. Mając możliwość samostanowienia narodowego po październiku, burżuazja narodowa wyróżniała się nie chęcią niepodległości, ale zaproszeniem wojsk imperialistycznych do ataku na rząd rewolucyjny. W Ukrainie armia niemiecka wyraziła swoją wdzięczność, delegalizując ten sam „radan” (parlament), który ją zaprosił. Samostanowienie narodu nie było zagwarantowane na Ukrainie, dopóki nie zapanowała władza radziecka pod przywództwem bolszewików.

Szwedzki antyleninowski autor Staffan Skott niechcący udowadnia, jak bardzo wyzwalający był efekt rewolucji i jak bardzo został on później zdławiony przez Stalina: „Za czasów cara języki ukraiński i białoruski nie były dozwolone. Po rewolucji w obu krajach szybko rozwinęła się niezależna kultura, powstała literatura, teatr, gazety i sztuka. Stalin nie chciał jednak, by „niepodległość” poszła za daleko i stała się prawdziwą niepodległością. Po latach 30. z literatury ukraińskiej i białoruskiej niewiele pozostało – prawie wszyscy autorzy zostali rozstrzelani lub wysłani na śmierć do obozów karnych”.

Po październiku „ludzie z lewego skrzydła socjalnych rewolucjonistów” byli jedynymi współpracującymi z bolszewikami, pisze Werth w Czarnej Księdze, by stworzyć wrażenie bolszewickiej izolacji. Musi on jednak przyznać, że pod koniec 1917 roku nie istniała żadna poważna opozycja zdolna rzucić wyzwanie rządowi. Słabość kontrrewolucyjnej przemocy, na tym etapie, daje również prawdziwy obraz intencji bolszewików. Jeśli celem Lenina było rozpoczęcie wojny domowej – co twierdzi „Czarna księga” i inni – dlaczego więc wojna domowa nie rozpoczęła się aż do drugiej połowy 1918 roku?

W pierwszej połowie 1918 roku strona „czerwona” wykonała łącznie 22 egzekucje – mniej niż w Teksasie pod rządami gubernatora George’a W Busha. Nadal dominowała pokojowa polityka. W radach toczyły się ożywione debaty między bolszewikami a innymi nurtami politycznymi.

Jednakże kasta oficerska i burżuazja w Rosji i na świecie były zdeterminowane do działań militarnych. Wojna domowa w Finlandii wiosną 1918 r., gdzie Biała Strona zwyciężyła kosztem 30 000 zabitych robotników i biednych chłopów, była próbą generalną tego, co miało się wydarzyć w Rosji. W celu inwazji i pokonania rosyjskiej rewolucji, nowy sojusz został szybko zawarty przez dwa bloki imperialistyczne, które prowadziły ze sobą wojnę od trzech lat (w pierwszej wojnie światowej zginęło 15 milionów ludzi). Brytyjska propaganda wojenna przeciwko Niemcom całkowicie zignorowała niemiecką inwazję na Rosję wiosną 1918 roku.

To właśnie Churchill w 1919 roku ukuł wyrażenie ” antyradziecka krucjata czternastu narodów”. W tym czasie rząd radziecki był już otoczony przez białych generałów, Piotra Krasnowa i Antona Denikina, na południu, armię niemiecką na zachodzie i siły czeskie na wschodzie.

Większość inwazji miała miejsce w 1918 roku. Wojska brytyjskie przybyły do portu w Murmańsku w północno-zachodniej Rosji w czerwcu. Dwa miesiące później siły brytyjskie i francuskie przejęły kontrolę nad Archangielskiem, do których później dołączyły Stany Zjednoczone. W sierpniu USA z 8 tys. żołnierzy i Japonia z 72 tys. zaatakowały Władywostok na Dalekim Wschodzie. Siły niemieckie i tureckie zajęły Gruzję, która później znalazła się pod kontrolą brytyjską. Gruzja stała się bazą dla armii generała Denikina. W operacji brały udział m.in. Rumunia, legion czeskich byłych jeńców wojennych, Polska, Węgry, Bułgaria i kraje bałtyckie.

30 sierpnia 1918 roku przywódca bolszewików Moisiej Uricki został zamordowany, a Lenin został ciężko ranny w zamachu na jego życie. Dwa miesiące wcześniej prawicowe skrzydło rewolucjonistów społecznych zabiło innego bolszewika, Wołodarskiego, komisarza prasowego petrogradzkiej rady. Rosnąca żądza krwi partii opozycyjnych została ponownie udowodniona w Baku, stolicy Azerbejdżanu. Bolszewicy stracili większość w radzie Baku, gdzie menszewicy i socjalrewolucjoniści witali brytyjskie wojska, które miały „ustanowić demokrację”. Wbrew mitom, przywódcy bolszewiccy pokojowo ustąpili – ale następnie zostali aresztowani i straceni na rozkaz brytyjskiego generała, W. Thompsona. Realia wojny domowej zwyciężyły nad gotowością bolszewików do zaoferowania innym partiom możliwości zdobycia większości wśród klasy robotniczej.

Czerwony terror ogłoszony przez bolszewików we wrześniu 1918 roku nie miał nic wspólnego z tym, co dziś nazywamy terroryzmem. Czerwony terror był publiczny, uzgodniony przez władzę radziecką i skierowany przeciwko tym, którzy wypowiedzieli wojnę rządowi i radom. Był w obronie rewolucji i wyzwolenia uciśnionych, przeciwko imperialistycznej eksploatacji kolonii i niewolników.

Przykłady Finlandii i Baku pokazały, do jakiego stopnia biały terror i kontrrewolucyjni generałowie, byli gotowi się posunąć. Nawet Werth w Czarnej Księdze jest zmuszony odnieść się do nastrojów w obozie białych. 'Precz z Żydami i komisarzami’, było jednym ze sloganów używanych przeciwko Leninowi i Grigorijowi Zinowiewowi, prominentnemu bolszewikowi (ostatecznie wrobionemu w jeden z pokazowych procesów Stalina i straconemu w 1936 r.). Brutalność wojny domowej w Ukrainie można wyjaśnić jedynie antysemityzmem kontrrewolucji. Biali żołnierze walczyli pod hasłami takimi jak: „Ukraina dla Ukraińców, bez bolszewików i Żydów”, „Śmierć żydowskim szumowinom”. Armia Czerwona rozbiła powstania kozackie, które były związane z siłami admirała Aleksandra Kołczaka. Czarna Księga twierdzi, że Kozacy byli szczególnie prześladowani, ale ich intencje były jasne i bezkompromisowe: 'My Kozacy… jesteśmy przeciwko komunistom, komunom (rolnictwo zbiorowe) i Żydom’. Werth szacuje, że w antysemickich pogromach przeprowadzonych przez oddziały Denikina w 1919 r. zginęło 150 tys. osób.

Inna alternatywa?

W Rosji w 1917 roku i w latach następnych nie było możliwości istnienia „trzeciej drogi” między władzą radziecką a reakcyjną dyktaturą wojskowo-policyjną. Szczególnie mienszewicy i eserowcy wystawili tę kwestię na próbę. Już podczas pierwszej wojny światowej znaczna część kierownictwa mienszewickiego skapitulowała i przyłączyła się do obozu szowinistycznego lub patriotycznego, popierając carską Rosję w wojnie imperialistycznej. Kiedy w styczniu 1918 roku rady rozwiązały Zgromadzenie Konstytucyjne, obie strony rozpoczęły negocjacje z przedstawicielami Francji i Wielkiej Brytanii. We współpracy z burżuazyjną Partią Kadetów (Konstytucyjni Demokraci) utworzyli w czerwcu 1918 r. w Samarze, w południowo-zachodniej Rosji, nowe zgromadzenie konstytucyjne pod czeską ochroną. Zgromadzenie to rozwiązało sowiety w regionie. Przeprowadzono masakry przeciwko bolszewikom. Nawet gazety samego zgromadzenia mówiły o „epidemii linczów”.

Ostatecznym argumentem antyleninowskiej, antyrewolucyjnej kampanii jest to, że „komunizm” zabił ponad 85 milionów ludzi – główny antykomunista, RJ Rummel, twierdzi, że 110 milionów. Ale nawet analiza liczb podanych w „Czarnej księdze” przeczy twierdzeniu, że stalinizm i reżim Lenina były jednym i tym samym. Stephane Courtois twierdzi, że 20 milionów „ofiar komunizmu” zostało zabitych w Związku Radzieckim. Natomiast dla okresu 1918-23 liczba ofiar mówi o „setkach tysięcy”. Tę liczbę z wojny domowej można porównać na przykład do 600 tysięcy zabitych w wyniku amerykańskich bombardowań Kambodży w latach 70. lub dwóch milionów zabitych w wyniku wojskowego zamachu stanu w Indonezji w latach 60. Czarna Księga zrzuca na Lenina i bolszewików odpowiedzialność za wszystkie ofiary wojny domowej w Rosji, w tym 150 tysięcy zamordowanych w pogromach organizowanych przez Białą Armię. Według Serge’a w drugiej połowie 1918 r., gdy trwała wojna domowa, władze radzieckie wykonały 6 tys. egzekucji, czyli mniej niż liczba zabitych w ciągu jednego dnia w bitwie pod Verdun podczas pierwszej wojny światowej.

Z okresu do śmierci Lenina Courtois liczy też pięć milionów zmarłych w wyniku głodu w 1922 roku. Rosyjscy komuniści i ich zwolennicy na arenie międzynarodowej pokazywali, jak ta katastrofa była wynikiem embarga gospodarczego i świadomej polityki głodowej mocarstw zachodnich od 1919 roku. Eksport do Rosji i import z niej były w praktyce zerowe. Wśród krajów blokujących Rosję Radziecką była Szwecja.

Nawet „liczący ciała”, antyleninowscy akademicy w końcu odnotowują, że większość zgonów „spowodowanych przez komunizm” wymienionych w Czarnej księdze komunizmu miała miejsce za czasów Stalina lub kolejnych stalinowskich reżimów. To jednak nie zmienia stanowiska Courtois czy innych antykomunistów. Nie ostrzegają oni przed stalinizmem, ale przed „chęcią zmiany świata w imię ideału”.

Armia Czerwona zwyciężyła w wojnie domowej dzięki masowemu poparciu dla rewolucji społecznej, zarówno w Rosji, jak i za granicą. To właśnie zagrożenie rewolucją w kraju zmusiło mocarstwa imperialistyczne do wycofania się z Rosji. W ciągu sześciu miesięcy od rozpoczęcia działalności Międzynarodówki Komunistycznej w 1918 roku, przystąpiło do niej milion członków. Połowa z nich mieszkała w krajach i regionach rządzonych wcześniej przez rosyjskiego cara. Nowe partie komunistyczne na arenie międzynarodowej nie miały jednak doświadczenia bolszewików, którzy budowali partię poprzez dwie dekady zmagań – rewolucję w 1905 roku, masowe poparcie bolszewików w latach 1913-14 itd. Klęski rewolucji w pozostałych częściach Europy – przede wszystkim w Niemczech – stworzyły podstawy stalinizmu. Teraz nadszedł czas, by nowe pokolenie socjalistów przyswoiło sobie prawdziwe lekcje Lenina i bolszewików, w ramach przygotowań do nadchodzących, wstrząsających światem wydarzeń.

Tekst oryginalny: https://www.socialistalternative.org/lenin-original-dictator/lenin-original-dictator/?fbclid=IwAR2vW-pxUHqhOgUzEB7KdXIbmzkgJh7mycwawZfp6c5gMXlbxPGS77qYvto

Tłumaczył: Aleksander Marchlewski